تعهد به عدم ازدواج مجدد در روايات و فقه اماميه

Commitment to Non-remarriage in Traditions and Imami Jurisprudence

يكي از نگراني‌هاي رواني زنان، ازدواج مجدد همسرانشان است اما مشهور فقها شرط عدم ازدواج مجدد را به دليل مخالفت با شرع نافذ نمي‌دانند كه در اين تحقيق تلاش شده با نگاه ديگري موضوع، بررسي شود، لذا رواياتي كه در مورد امكان اين شرط، نص يا ظاهر هستند و قالب‌هاي طرح شده در آن‌ها تحليل و نشان داده‌ شده كه شرط عدم ازدواج مجدد و صلح حق ازدواج مجدد در روايات وجود دارد و امكان تضمين اين تعهد نيز مورد تاييد قرار گرفته است. در خلال بحث‌ها، نقد علما بر روايات مبين جواز را پاسخ گفته‌ايم، دريافت مشهور را به نقد نشسته‌ايم و فهم ديگري از روايات مستند فقها را ترجيح داده‌ايم. افزون بر اينكه به نظر مي‌رسد تعهد به عدم ازدواج پس از مرگ همسر از نظر روايات و به جهت سلب حقوق كلي صحيح نيست.

One of women’s psychological concerns is the remarriage of their husbands; however, the renowned majority of the jurists do not regard as valid the condition of non-remarriage due to its opposition to religious law. In this research, therefore, it is attempted to examine this issue from another perspective; thus, the traditions that are explicit or apparent in meaning concerning the possibility of this condition and the formats brought up in them are analyzed and it is indicated that the condition of non-remarriage and amicable settlement of the right of remarriage do exist in traditions and the possibility of guaranteeing this commitment has been confirmed. Throughout the discussions, we have responded to the scholars’ criticism for traditions clarifying the permissibility, critically reviewed the generally accepted perception, and preferred another understanding of the traditions referred to by the jurists. Besides, it seems that commitment to non-marriage after the death of one’s spouse is not valid from the perspective of traditions and due to disowning the general rights.