بررسي فراگشت آموزش و پژوهش ميان رشته اي: نياز ديروز، رويكرد امروز، زيرساخت فردا

The Evolution of Interdisciplinary Education and Research: Past Need, Present Approach, Future Infrastructure

هدف از اين مقاله دوگانه است: در مرحله اول بررسي رخداد فراگشت ميان رشته اي با تكيه بر فرآيند تحول و نه تاريخ تحول و در مرحله بعد پيشنهاد رويكرد آينده در امتداد اين فراگشت در چارچوب رويكرد مديريت علم آينده نگر. بدين ترتيب نشان داده خواهد شد كه فراگشت ميان رشته اي از مرز روش شناسي مدل 1 يا سرمشق معمول عبور كرده و در حال گذر از مرحله پسامعمول يا روش شناسي مدل 2 است. همچنين در ادامه پيش بيني مي گردد كه اين فراگشت كه تا كنون به لحاظ داراي تحول انگيختگي سازگاري بوده است منتهي به انگيختگي همگزينگي در چارچوب مهندسي تفاعلي خواهد گشت. بدين ترتيب اين مقاله با بررسي تمايزهاي ميان رشته اي به فلسفه وجودي اين حوزه پرداخته و با گذر از روش شناسي ناشي از فلسفه وجودي آن به بررسي چالش ها، ويژگي هاي آموزش و پژوهش ميان رشته اي و در نهايت به ارايه راهكاري جديد جهت افزايش بهره وري در تثبيت و توسعه اين روند خواهد پرداخت.

The present paper follows two aims: first it will look into the process, and not the history of the evolution of interdisciplinary approaches, and second it will present exaptational evolution as the complementary phase based on foresight management. Hence it will be demonstrated that the interdisciplinary process has already surpassed the mode 1 methodology and is currently completing and the mode 2 methodology. It will also be suggested that the evolution so far has been an adaptational one, will become exaptational within a framework that the author terms engaging engineering. Thus the paper will review the distinctions made within the broader interdisciplinary field, investigate its motivation and explain Raison d’étre of the approach, discuss the challenges in its way, offer the required features and last but not least explore the author’s proposal to enhance efficiency in its consolidation and expansion.