اهميت و انواع ابهام در پژوهش ها

The importance and types of ambiguity in the researches

در ادبيات كهن فارسي، ابهام مقام چندان مهمي ندارد. تنها در هنگام مطرح كردن صنعت محتمل الضدّين كه هميشه در كنار آن دو نام مترادف ديگر؛ يعني توجيه و ذووجهين نيز قرار داده مي‌شود، گاهي نيز به كلمه ابهام اشاره مي‌شود كه نام چهارمي براي اين شيوه بسيار كم كاربرد در ادبيات فارسي و عربي است. در حالي كه ابهام در متون ادبي از گذشته تا به امروز، يكي از پر استفاده‌ترين صناعت‌هاي ادبي محسوب مي‌شود كه اهميّت و جايگاه هنري آن كم‌تر از تشبيه و استعاره نيست. هدف اين پ‍‍ژ‍وهش آن است كه ابتدا تعريف دقيقي از ابهام ارايه دهد و سپس پيشينه تحقيقات مرتبط با موضوع را به اختصار بازگو كند و آن‌گاه در ضمن تبيين انواع ابهام، به تعيين ميزان و ماهيّت تاثيرگذاري چهار عنصر اساسيِ متن و مخاطب و محيط و مولف ـ چهار ستون اصلي بنياد يك اثر ـ بر ابهام بپردازد

In the Old Persian literature, ambiguity is of little importance. Only when talking of the figure of paradox, always along with two other synonymous terms i.e. Towjih and zoowajhein, at times ـand not very often ـ they refer to ambiguity which is a fourth term for the very unusual figure of speech in Persian and Arabic literature. This is while in the old literary texts up to now ambiguity is considered one of the most frequent figures of speech, which goes hand in hand by simile and metaphor. Firstly, This paper intends to give an exact definition of ambiguity, and then to provide a literature review on the previous research papers relevant to the subject and, finally along with clarifying different types of ambiguity determine the importance of the impact of four fundamental elements of text, reader, environment, and author ـ four basic pillars of the structure of a text ـ on ambiguity