معرفي مناقب عبداللطيف اثري تقريبي در قرن دهم هجري

Introducing Abdol Latif’s Manaqeb, a proximity work in tenth century

مناقب نگاري ايمه در عهد صفويه را مي توان مهم ترين رويكرد مورخان اين عصر در توجه به تاريخ صدر اسلام دانست؛ چرا كه پادشاهان صفوي مشروعيت خود را از امامت اهل بيت داشتند و نه خلافت خلفا. بنابراين مورخان برخلاف قدماي خود به جاي نظريه خلافت به نظريه امامت و ولايت تمايل يافتند. اين نوع مناقب نگاري را مي توان دنباله مناقب نگاريهاي صوفيانه سني و شيعه در عصر پيش از صفويه دانست كه مفهوم «شيعه اثني عشريه» از مفاهيم اصلي و كليدي در اين آثار بود. مناقب عبداللطيف دقيقاً در راستاي چنين انديشه اي تاليف يافت. عبداللطيف از عدد 12 در بيان مراحل آفرينش و از نور محمدي و اهل بيت عصمت و طهارت به عنوان سرمنشا خلقت بهره برده است. به نظر مي رسد كه اين اثر، اثري حكومتي و البته در عين حال عوام پسندانه باشد كه به ذكر اشعار فراوان در بيان مناسبتهاي گوناگون زينت يافته است.

It could state that writing about virtues of Ae’emeh (PH) (Manaqeb Negari) in Safaviyeh Era was one of important approaches of historians toward noticing to history of the early years of Islam, because Safaviyeh’s kings have their legitimacy from Imamah of Ahlol Beit (PH) and not from the Caliphate of Caliph. Thus historians contrary to their ancients interested to theory of Imamah of Ahlol Beit (PH) instead of Caliphate’s theory. We could say this kind of writing about virtues of Ahlol Beit (PH) is continuation of Manaqeb Negari of Sufiyaneh of Soni and Shia in era of before Safaviyeh. Thus the concept of “Shia Asna Ashari” was one of main and keyconcepts of these works. Manaqeb of Abdol Latif exactly wrote with this idea. Abdol Latif utilize from the number of 12 for declaring stages of creation and believed Ahlol Beit (PH) are the source of creation. It seems that this work is a governmental work and of course it is a low-brow work as well and this book is about many poems through various relations.