«سركوبگري تنها شيوه‌ي قدرت نيست»: ميشل فوكو و قدرت مولد

"Power Is not Simply Repressive": Michel Foucault and the Productive Power

گفته مي‌شود فوكو نظريه‌پردازي است كه از آغاز كار خود به تحليل گروه‌هاي سركوب‌شده‌اي چون مجانين، بيماران، دانش آموزان، سربازان و زندانيان پرداخته است و در نهايت نظريه‌اي پيرامون قدرت ارايه كرده است كه مي‌كوشد قدرت خرد و مقاومت‌هاي موضعي عليه آن را بررسي كند. ما چنين خوانشي را خوانش قدرت-محور يا نظريه‌ي قدرت مي‌ناميم چرا كه از اساس دچار اين اشتباه مي‌شود كه فوكو را نظريه پرداز قدرت بداند و نظريه‌ي او را به نوعي نظريه‌ي صوري يا جامعه شناسي سياسي بدل كند كه مي‌توان از بخش‌هاي تاريخي آن چشم پوشي كرد. هدف اين مقاله نشان دادن تمايز اين ديدگاه با نظريات و انتقاداتي است كه تلاش مي‌كنند با در حاشيه قرار دادن بحث قدرت تفسيري راديكال از آراي فوكو به دست دهند.

Abstract: It is said repeatedly that Foucault begins his theoretical occupation with analyzing the repressed groups, such as insanes, patients, students, soldiers, and prisoners, to set forth a power theory that examines micro-powers and local resistances. This reading of Foucaultʹs work is called, here, Power-Oriented reading or Power-Theory reading. This reading is fundamentally misleading, for since it considers Foucault a power theorist, assumes his theory as a formal or a political sociology, that its historical examples are not constitutive parts. The object of this essay is to demonstrate the distinction between this reading and some critical considerations that, marginalizing the power, gain a radical interpretation of Foucaultʹs works.