بررسي تاثير آموزش به بيمار و پيگيري تلفني توسط پرستار بر ميزان اميدواري بيماران نارسايي قلبي

Effect of patient education and telephone follow up by the nurse on the level of hope in patients suffering from heart failure

مقدمه: اين پژوهش با هدف بررسي تاثير آموزش به بيمار و پيگيري تلفني توسط پرستار بر ميزان اميدواري در بيماران نارسايي قلبي انجام شد. روش: در اين پژوهش 189 بيمار مبتلا به نارسايي قلبي به روش نمونه‌گيري مبتني بر هدف انتخاب و به طور تصادفي در 3 گروه شاهد و يا آزمون قرار گرفتند. گروه شاهد فقط مراقبت‌هاي روتين بيمارستاني را دريافت كرد. گروه آزمون اول حين ترخيص به مدت يك ساعت آموزش حضوري و يك كتابچه آموزشي محقق ساخته دريافت كرد. گروه آزمون دوم علاوه بر دريافت آموزش حضوري و كتابچه آموزشي حين ترخيص، 3 ماه پيگيري تلفني توسط پرستار را بعد از ترخيص دريافت كردند. ابزار جمع‌آوري اطلاعات شامل پرسشنامه‌هاي جمعيت‌شناختي و اميدواري ميلر (Miller) بودند. تجزيه و تحليل اطلاعات با استفاده از آزمون‌هاي آماري و نرم‌افزار SPSS v.18 صورت گرفت. يافته‌ها: قبل از انجام مداخله اختلاف معناداري بين ميانگين‌هاي اميدواري سه گروه مورد مطالعه وجود نداشت (354/0=p). بعد از انجام مداخله اختلاف معناداري بين ميانگين‌هاي اميدواري هر سه گروه وجود داشت (004/0=p). نتيجه‌گيري: آموزش به بيمار همراه با پيگيري تلفني بعد از ترخيص توسط پرستار به طور معناداري باعث افزايش اميدواري بيماران نارسايي قلبي مي‌شود و اين نوع مداخله كم هزينه مي‌تواند جهت ارتقاي اميدواري بيماران نارسايي قلبي بعد از ترخيص موثر باشد.

Introduction: This study was conducted to investigate the effect of patient education and telephone follow up by the nurse on the level of hope in patients suffering from heart failure. Methods: In this study, 189 patients suffering from heart failure were chosen using the convenient sampling method and randomly were assigned into two experiment and one control groups. The control group received only usual care. The first intervention group received one hour education and also one educational booklet at the time of discharge. The second intervention group received telephone followed up by the nurse three months after discharge and also one hour education and educational booklet at the time of discharge. Data was collected using miller hope and demographic data questionnaires. Data was analyzed using descriptive and inferential statistics. Results: There was no significant difference between the mean of hope in the groups (P=0.354). After the intervention, a significant difference was reported between the mean of hope in the groups (P=0.004). Conclusion: Patient educations at discharge and telephone follow up after discharge as a cost-effective method by the nurse significantly increase hope in patients suffering from heart failure.