بررسي مقايسه‌اي اميد به زندگي و خوشبيني در دانش‌آموزان ناشنوا و شنوا

The comparative Analysis of hope and optimism among Normal students and those suffering from Hearing Impairment

هدف از پژوهش حاضر بررسی مقايسه‌ای اميد به زندگی و خوشبينی در دانش‌آموزان راهنمايی دختر ناشنوا و شنوای شهر اصفهان بود. روش پژوهش از نوع علـّی- مقايسه‌ای بود. بر اين اساس تعداد60 نفر از دانش‌آموزان دختر در مقطع راهنمايی (30 نفر دانش‌آموز ناشنوا و 30 نفر دانش‌آموز شنوا) به طور تصادفی انتخاب و پرسشنامه هشت سؤالی جهت‌گيری به زندگی شير و كارور (1985) و مقياس خود گزارشی اميد اسنايدر (1991) بزرگسالان را تكميل كردند. به منظور تجزيه و تحليل داده‌ها علاوه بر استفاده از شاخص‌های آمار توصيفی، آزمون T دو گروه مستقل و ضريب همبستگی پيرسون استفاده شد. يافته‌هانشان داد كه تفاوت ميانگين به دست آمده بين دو گروه در مقياس اميد برابر 04/7 بود كه نشان از نمره بالاتر دانش‌آموزان شنوا از ناشنوا بوده است. علاوه بر اين، تفاوت ميانگين دو گروه در متغير خوشبينی برابر 2 بود و نشان از نمره بالاتر دانش‌آموزان شنوا در مقياس خوشبينی از دانش‌آموزان ناشنوا بوده است. از سوی ديگر نتايج آزمونt نشان داد كه تفاوت بين دو گروه در متغير‌های بين سن، اميد به زندگی و خوش‌بينی معنادار است. بر اساس نتايج به دست آمده دانش‌آموزان ناشنوا در مقايسه با دانش‌آموزان شنوا آسيب‌پذيری بيشتری در متغيرهای اميد و خوشبينی داشته‌اند و متعاقب اين مسئله بايد تحت خدمات روان‌شناختی و مشاوره‌ای قرار گيرند. ازآنجا كه اعتقاد بر آن است كه سازه‌های روان‌شناسی مثبت از جمله اميد می‌تواند از افراد در برابر رويدادهای استرس‌زا حمايت كند، به نظر می‌رسد كه تدوين و اجرای برنامه‌های پيشگيرانه برای دانش‌آموزان ناشنوا مفيد فايده باشد. علاوه بر اين يافته‌های مطالعات گوناگون نشان می‌دهد كه خوش‌بينی اثر مطلوب روی سلامتی و رفتارهای سازشی دارد كه در مقابله با موقعيت‌های استرس‌زا، افراد را ياری می‌كند و بايد در گروه ناشنوا تلاش در جهت ارتقای آن صورت گيرد.

The purpose of this current research is to conduct a comparative analysis of hope and optimism between Normal intermediate female students and those suffering from hearing impairment in the city of Esfehan .The method of this research was a causal-comparative one. Base on this, 60 female students at the intermediate level(30 normal students and 30 hearing impaired ones) were randomly selected and They filled out the (1985) Carver and Share questionnaire having 8 items and the (1991) Schniderʹs adult self – reported hope standard. To analyze the data, in addition to using the statistical descriptive index, Pearsonʹs coefficiency and the A test of the two independent groups were also utilized. Findings: The difference in mean between the two groups in the hope scale was equal to 7.40 which indicated the normal students had a score higher than those having hearing impairment. In addition to this difference, the mean between the two groups, as for as the optimism variance is concerned, was equal to 2 indicating the normal students had a higher score in optimism compared to the hearing- impaired students. On the other hand, the results of the to test indicated that the difference between the two groups in regards to hope and optimism variances was, statistically, significant. Based on the results, the hearing- impaired students compared to the normal students were more vulnerable as far as hope and optimism are concerned. As a result, this problem should be treated by psychotherapy and counseling. Since there is this belief that positive psychology factors such as hope can protect people against stressful situations, it seems that conducting preventive programs for hearing impaired students can be useful. Additionally, the findings of different studies indicate that optimism has a desirable effect on individualsʹ health and adaptive behavior which can help them during the stressful situations and it should be elevated among the hearing-impaired individuals.