معجزه و قانون عليت

Miracle and Law of Causality

پديده معجزه در طول تاريخ اديان، از زواياي گوناگوني، انديشه دانشوران را به خود مشغول داشته است، در اين ميان نگاه هستي شناسانه فلاسفه به معجزه درخور اهميت است. اين كه هر معلولي علتي مسانخ با خود را مي خواهد، يك قانون عقلي فلسفي است، از طرف ديگر، «خارق العاده» بودن كه جنس و مقوم معجزه است، در ظاهر معلول بدون علت مسانخ را به نمايش مي گذارد. حال پرسش اين است كه آيا معجزه معلول بدون علت است؟ تا پديده خرد ستيز باشد؛ يا علت دارد ولي از سنخ علت هاي طبيعي و مشهود و معروف بشر نيست؛ يا اصولاً نفس انبيا به عنوان يك علت در صدور معجزات دخالت دارد. اين نوشتار با تحليل گونه هاي علت، معجزه را مستند به علل طبيعي غير معروف و علل غيرطبيعي دانسته و دخالت نفس انبيا در صدور معجزات را مستند ساخته است.

Miracles drew the attention of thinkers from different angles in the history of religions. Of especial importance, however, is the ontological glance of philosophers at miracles. That every effect requires a congruent cause is a intellectual philosophical law. On the other hand, the constituent element in miracle is its being “extraordinary” which makes it seem to be lack of any congruent cause thus being inexplicable event. Now the question is whether miracle has no cause in which case it is regarded as irrational, or has a cause but not of natural sort that is familiar and known by human beings or souls of Prophets are involved and act in producing miracles. Analyzing different sorts of miracles this article attributes them to unfamiliar natural causes as well as familiar unnatural ones and the influence of prophetic souls involved in bringing them about.