توسعه فن‌آوري نظامي به مثابه اصلي‌ترين پاسخ به تهديدات امنيت ملي: مورد اسراييل

Developing military technology as a main response to national; security threats: case study of Israel

تاريخ سياست خارجي اسراييل و امنيت ملي آن نشان مي‌دهد ابزار نظامي اصلي‌ترين وسيله تحقق اهداف سياسي بوده است. از دست‌يابي به موجوديت سياسي تا امنيت آبي و از بازدارندگي تا دست‌يابي به صلح، اين ابزار نظامي بوده كه وسيله كسب آنها بوده است. دستگاه سياسي و امنيتي اسراييل ناكامي‌هاي سياسي و امنيتي خود را ناشي از ناتواني در پاسخ‌گويي به تهديدات نوظهور به سبب نبود فن‌آوري نظامي مناسب تحليل كرده و هرگاه كه به بن‌بستي امنيتي برخورد مي‌كند، بر توسعه فن‌آوري نظامي به گونه‌اي كه بتواند موجب كسب پيروزي نظامي شود تمركز مي‌كند. تداوم اين رويكرد به رغم توفيق‌هايش با محدوديت‌ها و ترديدهايي نيز مواجه شده كه بررسي آن موضوع پژوهش حاضر است.

The history of Israeli foreign policy and national security shows that military option has been the main instrument of this regime to achieve her political goals. Military instrument has been used to gain political existence, water security, deterrence and also peace in Israeli foreign policy. Meanwhile, Israelʹs security and political system, believes that its inability to response against newborn threats is dependent on its weeks in military technology. Because of this axiom, Israel always insists on military technology development to ensure military victory. Continuity of this approach, although it had some successes, is questioned by some limits and uncertainty of its outcomes. This article describes these issues.