پژوهشي زبانشناختي پيرامون «دلالت» و «موضوعيّت» كاربرد نام حيوانات در قرآن كريم

از جمله ويژگي‌هاي قرآن كريم كاربرد كلمات معمول و مانوس همچون اسامي جانوران و حيوانات است. كاربرد نام 40 حيوان در بيش از 190 آيه و نامگذاري برخي سوره‌ها بدين نام‌ها، بيانگر اهميت كاربرد اين دسته از نام‌ها در قرآن مي‌باشد. هدف پژوهش حاضر، بررسي كاربرد نام حيوانات در آيات حاوي نام حيوان به لحاظ دلالت معنايي و موضوعيّت است. بدين منظور پس از استخراج كليه آياتي كه حداقل به نام يك حيوان در آن‌ها اشاره شده بود، دلالت معنايي و موضوعيت اين آيات مورد بررسي قرار گرفت. نتايج تحليل داده‌ها نشان داد كه دلالت معنايي در الفاظ حيوانات اغلب از نوع ارجاعي، عام، ثابت و صريح است. در ميان حيوانات به كار رفته بيشرين كاربرد را به ترتيب الفاظ: چهارپايان، شتر، مرغ/پرنده، گاو، جنبنده، حيوان، گوساله، اسب، ماهي، گوسفند، اژدها، سگ داشتند و موضوع غالب اين دسته از آيات به ترتيب مربوط به موضوعات: راهنماشناسي، قرآن‌شناسي و خداشناسي مي‌باشد.