بنيادگرايي سلفي؛ روش شناسي معرفتي (روش شناسي فهم دين)

بنيادگرايي مفهومي زاييده حركت طيفي تندرو از پروتستان هاي مسيحي آمريكاست كه بر بنيادها و اصولي ثابت در دين تاكيد داشته اند و معادل آن در زبان عربي «الاصوليه» مي باشد. متناظر با چنين جرياني در اسلام، سلفياني مي باشند كه در منش نظري و روش عملي هم پوشاني با هم دارند. بنيادگرايان سلفي با خاستگاه دروني بنابر عقايد، سياست ها و روش هاي دستيابي به اهداف به گونه هاي متعددي تقسيم مي شوند. نقطه عزيمت در خاستگاه معرفتي سلفيان، پايستگي بر پيرايش در نگاه توحيدي مرسومِ ساير مذاهب اسلامي از قرون ميانه اسلامي تا به امروز مي باشد كه با نگرش جزم انديشانه در پي جهان بيني دوقطبي و نيز تلقي حداكثري از دين در عرصه هاي فردي و اجتماعي همراه شده است و با گذر از چنين مفاهيمي به حجيت سنت و نص گرايي دست مي يابند. خروجي روش شناسي معرفتي آنها در نگرش سلبي به عنصري چون عقل و دانش هايي چون منطق، فلسفه و كلام به منصه ظهور مي رسد. لذا جهت گيري هاي خود را بر مبادي متزلزلي همچون ظواهر و سنت مي گذارند كه در فراگردهاي اجتماعي و سياسي شان نمود مي يابد. گونه هاي برداشت از اين نص گرايي نيز دچار تشتت و عدم وحدت مي باشد، به گونه اي كه نحله هايي مانند اخوان المسلمين با گريختن از قيد و بندها و ضوابط استنباط سنتي به نظريه حكومت اسلامي مي رسند در حالي كه گروهي چون وهابيت تنها به اتحادي عملي و نه تيوريك با حكومت اسلامي براي ترويج و توسعه خود دست مي يابند.