معنويت در نهج البلاغه

هدف اساسي در اين تحقيق بررسي نقش معنويت در سالم سازي محيط اجتماعي از ديدگاه مولاي متقيان حضرت علي(ع) در نهج البلاغه است. جوامع در شرايط مختلف چالش هاي سختي را تجربه مي كنند. هيچ جامعه اي از اختلالات اجتماعي مبرا نيست، ولي گاهي انحرافات و اختلالات سخت و خرد كننده مي شود و براي نجات از آن بايد به ايمان و معنويت پناه برد، كه قرآن مجيد ?مي فرمايد "يا ايهاالذين آمنوا آمنوا" اي كساني كه ايمان آورده ايد (به ظاهر) ايمان بياوريد (ايمان واقعي)(قرآن كريم سوره نسا آيه 136) و نيز مولاي متقيان در نهج البلاغه مي فرمايند: ايمان راهي است داراي مسير(روشي) روشن، چراغش روشنتر و روشنگرتر،با ايمان است كه مي توان دليل براي اعمال صالحه ارايه داد و با اعمال صالحه است كه به ايمان مي توان دليل آورد و با ايمان است كه علم آباد مي شود و با علم است كه بيم از مرگ بوجود مي آيد و با مرگ دنيا به پايان مي رسد و با دنيا است كه آخرت احراز مي گردد.( نهج البلاغه، خطبه 156) امّا جامعه سالم چه نوع جامعه اي است؟ از نظر مولاي متقيان جامعه سالم جامعه اي است كه ايمان در آن نقش اساسي داشته باشد. چون محيط اجتماعي وقتي سالم بودنش فراهم مي شود كه اعضاي جامعه آن مومن باشد، مومن بودن هم تنها به سخن گفتن نيست، بلكه بايد كردار و رفتار انساني با گفتار او مطابقت داشته باشد.امام علي (ع) به ابعاد مختلف ايمان مي پردازند و از اين جايگاه مي توان آسيب هاي اجتماعي را بررسي نمود. تلاش در اين تحقيق بر اين است كه رابطه اين دو عامل (ايمان و معنويت و جامعه سالم) بررسي شود. پس سوال اساسي تحقيق عبارت است از: از ديدگاه مولاي متقيان حضرت علي(ع) بين معنويت و محيط سالم اجتماعي چه رابطه اي وجود دارد؟ يا به عبارتي ديگر نقش ايمان در اين راستا چيست؟ و محيط سالم اجتماعي از نظر مولاي متقيان كدام است؟