بررسي تطبيقي عبادت در مقابر از منظر ابن تيميه و مذاهب اربعه فقهي اهل سنت

A Comparative Study on Worshipping beside Tombs from the Perspective of Ibn-e-Taymiyya and the Sunni’s Four Religious Schools

عبادت در كنار قبور يكي از مسايل مهم توحيد عبادي است كه ابن تيميه چنين كاري را حرام مي داند. مقاله حاضر با روش تطبيقي به بررسي اصالت فتواي ابن تيميه پرداخته است. در اين زمينه به تبيين معناي عبادت و ديدگاه ابن تيميه و ادله او در مقايسه با مذاهب اربعه پرداختيم. در اين بررسي مشخص شد كه اصولاً عبادت در جايي محقق مي شود كه مسيله الوهيت مطرح باشد و كساني كه در كنار قبور عبادت مي كنند، چنين شاني براي صاحب قبر قايل نيستند. اين مقاله نشان مي دهد كه اولاً مبناي اين ديدگاه ابن تيميه برداشت نادرست از آيات، و استناد به احاديث ضعيف است؛ ثانياً فتاواي او در مقابل جمهور مسلمانان قرار دارد؛ چراكه عموم فقهاي اهل سنت قايل به جواز و صحت نماز و عبادت در مقابرند، مگر اينكه مانع خارجي مانند نجاست در كار باشد.

Worshipping beside tombs is one of the most important issues of monotheism in worship that is considered forbidden by Ibn-e-Taymiyya. This paper is a comparative study which investigates the authenticity of Ibn-e- Taymiyyaʹs fatwa. In this regard, we explain the meaning of worship and views of Ibn-e-Taymiyya and his evidence compared to the four religious schools. The study found that basically, worship happens where there is the issue of divinity, and those who worship beside the tombs do not believe in such dignity for the person buried inside. This paper shows that, firstly, the basis of Ibn-e-Taymiyyaʹs view is misinterpretation of the verses and referring to weak hadiths. Secondly, his fatwa is against the idea of the majority of Muslims. Because most of Sunni jurists accept the validity of prayer and worship beside tombs unless there is an external hindrance like uncleanness.