توزيع فضايي خدمات شهري و نقش آن در توسعه پايدار شهر مطالعه موردي مادرشهر تهران

توسعه شهري زماني مي تواند در جهت پايداري قرار گيرد كه بتواند راهكارهايي مشخص، براي تامين مطلوب نيازهاي خدماتي ساكنان ارائه دهد، لكن به علت نگرش بخشي، ضعف ساختاري مديريت شهري و فقدان مشاركت مردمي، سازمان هاي خدمات رسان شهري نتوانستند به صورت كارا به توزيع فضايي عادلانه خدمات بپردازند. اين پژوهش با هدف ارزيابي نقش توزيع فضايي خدمات شهري در توسعه پايدار شهر انجام شده است و در صدد است كه توزيع فضايي خدمات شهري را در ارتباط با سطح برخورداري مناطق شهري تحليل نمايد، سپس نقش آن در پايداري شهري را مورد بررسي قرار دهد. روش مورد استفاده در اين پژوهش از نوع توصيفي – تحليلي است. جامعه آماري تحقيق كل محدوده قانوني شهر تهران شامل مناطق 22 گانه آن است و داده هاي مورد بررسي كه نشان دهنده ويژگي عملياتي بودن شاخص هاي مختلف خدمات شهري است از منابع رسمي كشور همچون مركز آمار ايران و شهرداري تهران گردآوري شده اند. براي انجام محاسبات، از تكنيك تاپسيس به منظور رتبه بندي مناطق و آنتروپي شانون در جهت وزن دهي شاخص ها استفاده شده است. نتايج نشان دهنده توزيع فضايي نامناسب خدمات شهري در مناطق 22 گانه شهر تهران است و اختلاف در سطح برخورداري يكي از مهمترين عوامل ناپايداري توسعه در مادر شهر تهران تشخيص داده شده است. بررسي هاي حاصل از اين تحقيق نشان مي دهد كه، صرف وجود خدمات در يك شهر، حتي اگر كه بيش از نياز واقعي باشد و يا با سرانه استاندارد برابر باشد نمي تواند جوابگوي نياز همه ساكنان شهر باشد و به پايداري شهر منجر شود؛ بلكه در كنار اين مساله، بايد اين امر مهم مورد توجه ويژه قرار گيرد كه اين خدمات به چه شكلي توزيع شده اند و پراكندگي فضايي آنها از چه الگويي تبعيت مي كند.