شاخص‌هاي كمّي و كيفي مسكن: تجربه‌ي ايران بعد از انقلاب اسلامي

هدف از اين مقاله بررسي تغييرات شاخص‌هاي كمي و كيفي مسكن به موازات تغييرات جمعّيتي در ايران است. براي اين منظور از روش تحليل ثانويه‌ي داده هاي سرشماري هاي عمومي نفوس و مسكن در دوره‌ي بعد از انقلاب اسلامي استفاده شده است. بر اساس نتايج به‌دست آمده روند تغييرات شاخص‌هاي كمي و كيفي مسكن در ايران رو به بهبود بوده است. با وجود اين، هنوز در كشور، با كمبود واحدهاي مسكوني مواجه هستيم. همچنين يافته ها نشان داد، هنوز نسبت قابل توجهي از واحدهاي مسكوني در كشور فرسوده اند كه با توجه به زلزله خيز بودن برخي مناطق ايران و مرگ بسياري از هموطنان در سال هاي اخير در اثر زلزله، اين مسيله نيز بايد مورد توجه قرار گيرد و بازسازي واحدهاي مسكوني فرسوده در دستور كار مسيولان ذي ربط قرار گيرد. بنا بر اين برنامه-ريزي ها بايد بر تامين كمبود واحدهاي مسكوني و بازسازي واحدهاي فرسوده تاكيد كند.

Abstract. The purpose of this paper is to investigate the changes in qualitative and quantitative indicators of housing combined with demographic changes in Iran. The method used in this study is a secondary analysis of census data. The results showed that the qualitative and quantitative indicators of housing in Iran have improved over time. However, the country is facing a shortage of housing units. The findings showed that a considerable proportion of housing units in the country are worn. As regards some areas that are prone to earthquakes, and many people died in the earthquake, it should also be noted. Therefore, reconstructions of worn housing units should be placed on the agenda of the relevant authorities. In general, planning should emphasize the shortage of housing units and reconstructions of old units.