«سياستِ دوستي» در گفتمان علوي

The Politics of Friendship” in Alavi Discourse

«سیاستِ دوستی» در گفتمان علوی چكیده: یكی از بحث های مهم در اندیشه سیاسی جوهر و ذات سیاست است. از این منظر در تاریخ اندیشه سیاسی به سیاست به مثابه ژانوسی دوچهره نگریسته شده است: ذات سیاست در یك نگاه، نه حكمرانی بلكه به معنای «دشمنی» و«هم ستیزی» بوده ودر خط سیر دیگری، به امر سیاسی به مثابه كنشی مبتنی بر «دوستی» نگریسته شده است. در اندیشه سیاسی اسلام می توان رویكردی را تبارشناسی كرد كه كانون آن «سیاستِ دوستی» و نفی «هم ستیزی» است. در این مقاله استدلال می شود كه ذات سیاست در اندیشه امام علی(ع) مبتنی بر «دوستی» است و دوستی از نظر امام علی(ع) لازمه هر كنش سیاسی است. كنش های چون عدالت، قانون گرایی، مدارا، ارتباط رودررو و... با مردم اركان این نوع از سیاست هستند. امام علی(ع) در صورت بندی عناصرگفتمان علوی، همزمان مرزهای این گفتمان را با گفتمان مبتنی بر آنتاگونیسم ترسیم می كنند. كلید واژه ها: سیاستِ دوستی، اندیشه سیاسی اسلام، جامعه سالم،گفتمان علوی.

. One of themost importantdebatesinpolitical thoughtis theessenceof politics. From this perspective,inthehistory of political thought,politics seen astwo facesVenus: Alookat thenature of thepolicy, not the rule, but in the sense of"the enemy"and"controversy" and inanothercourse, thepoliticalprocessasan actionbased on"friendship"isseen. In Islamic political thought,can beseenthe approachthat emphasis on"politics offriendship"andstrongly deniesantagonism. Thepaper arguesthat theessence ofpoliticsatthe thoughtof ImamAli(AS) based on "friendship" and for him friendshipis aprerequisite foranypolitical action.ImamAli(AS) in the articulationofalavidiscourse, Simultaneously drawnboundaries of antagonism discourse.