واكاوي زمينه هاي ناسازواري در روابط ايران و عربستان بر پايه نظريه سازهانگاري

Analysis of the Conflicts in the Relations of Iran andSaudi Arabia from the Perspective of ConstructivismTheory

ايران و عربستان سعودي با توجه به مختصات ژيوپليتيكو ويژگي هاي جغرافيايي خود، دو كشور مهم و تعيينكننده در منطقه بهشمار ميآيند. اين دو كشور، تقريباً از دهه 1950 به اين سو، يكديگر را به عنوان يك رقيب در نظر گرفتهاند. تنش و ناسازواري ميان اين دو كشور، پس از پهلوي دوم شكل جديتري گرفت و به دليل متقارن بودن حوزههاي نفوذ اين دو كشور در منطقه، ايران و عربستان سطح پيوستهاي از تنش را ميان خود تجربه كرده اند . رقابت ايران و عربستان، زمينهي گستردهاي را دربرميگيرد. اين زمينهي رقابت در كنار شماري از عوامل مادي و معنوي سبب بروز تنش و تيرگي در روابط تهران - رياض شده است. ايران، بهويژه پس از رخداد انقلاب اسلامي در پي نفوذ در ميان كشورهاي مسلمان منطقه است و به دليل خاستگاه ايديولوژيك? شيعي خود با ايديولوژي وهابيت عربستان ناهمسازي دارد. از اين گذشته، پيوستگي هاي ژيوپليتيك و رقابت در منطقه بر پايه كسب قدرت و هژموني نيز بر رويارويي اين دو كشور افزوده است . پژوهش حاضر، از لحاظ روششناسي توصيفي- تحليلي است و برپايهي نظريهي سازهانگاري مي كوشد تا به واكاوي مهمترين دلايل ناسازواري در روابط ميان ايران و عربستان بپردازد . بر پايه مشترك در « هويت » و « انگاره » ،« هنجار » نتايج اين تحقيق، بهنظر ميرسد كه فقدان سه شاخص ميان ايران و عربستان، در كنار رقابت و قدرت بر بنياد ژيوپليتيك، از عوامل مهم ايجاد تنش در روابط تهران - رياض بهشمار ميرود.