توسعه الگويي براي انتخاب روش مناسب انتقال فن آوري (مطالعه موردي: فن آوري ساخت و كاربرد تجهيزات فن آوري نانو در ايران)

همگام شدن با تغييرات فن آورانه در عرصه بين المللي براي كشورهاي درحال توسعه همچون ايران، نيازمند افزايش توانمندي داخلي در زمينه فن آوري هاي نوين پيشرفته است. اما، لزوم دست يابي سريع به دليل دوره عمر كوتاه اين فن آوري ها، ضرورت به كارگيري روش هاي مكمل تحقيق و توسعه داخلي نظير انتقال فن آوري را بديهي ساخته است. البته، در شرايط تحريم، مساله انتقال فن آوري صورت جديدي به خود مي گيرد. مقاله حاضر با ارايه مدلي براي انتخاب روش مناسب انتقال فن آوري سعي در تسهيل اين فرآيند نموده و در مطالعه موردي، تمركز اصلي را بر تجهيزات فن آوري نانو به عنوان زيرساخت اصلي توسعه نانوفن آوري قرار داده است. روش پژوهش در اين مطالعه، بر دو رويكرد كيفي و كمي استوار است. در بخش كيفي، از روش مصاحبه عميق و پرسش نامه نيمه ساخت يافته براي استخراج عوامل موثر بر انتقال فن آوري بهره گرفته شده است و در ادامه با استفاده از تكنيك هاي داده كاوي نظير روش آناليز فاكتور و خوشه بندي سلسله مراتبي به توسعه مدل انتخاب گر روش انتقال فن آوري پرداخته شده است. در آخر، براي سنجش اعتبار مدل حاصل، در يك مطالعه موردي با محوريت تجهيزات نانو و با تكنيك تحليل سلسله مراتبي، روش تحقيق و توسعه مشترك به عنوان مناسب ترين روش انتقال فن آوري در مساله موردنظر انتخاب شده است.