سازوكارهاي ارتقاء بهره وري بخش دولتي ايران

بهره وری بخش دولتی از دیرباز به عنوان یكی از مسائل مهم و چالشی در ادبیات اداره امور عمومی و مدیریت دولتی وجود داشته است. مدیران و خط مشی گذاران به دنبال راه هایی برای ارتقاء بهره وری بخش دولتی بوده اند. در كشور ما نیز موضوع بهره وری در خط مشی ها و برنامه های كلان مورد تاكید قرار گرفته است. اما تاكنون پژوهش جامعی به شناسایی راهبردها و خط مشی های ارتقاء بهره وری بخش دولتی نپرداخته است و تلاش های صورت گرفته تنها به بررسی تاثیر عاملی بر بهره وری بخش دولتی و یا اندازه گیری آن محدود می شوند و سازوكارهای ارتقاء بهره وری بخش دولتی مغفول مانده است. هدف غایی این پژوهش شناسایی سازوكارهایی برای ارتقاء بهره وری بخش دولتی و بررسی شكاف بین وضع موجود و مطلوب این سازوكارها می باشد. این پژوهش با روش تركیبی و رویكرد اكتشافی انجام شده است. در مرحله اول با استفاده از مصاحبه با مدیران، كارشناسان و خبرگان بخش دولتی به واكاوی سازوكارهایی برای ارتقاء بهره وری بخش دولتی پرداخته شده است و نتایج حاصل از مصاحبه ها با شیوه تجزیه و تحلیل داده بنیاد مورد بررسی قرار گرفت و سازوكارهای ارتقاء بهره وری در چهار دسته فرهنگی، فناوری، اقتصادی و سیاسی- قانونی تقسیم بندی شد؛ سپس در مرحله دوم پژوهش با تركیب سازوكارهای حاصل از ادبیات پژوهش و مصاحبه ها، پرسشنامه ای شامل 25 سازوكار در 4 دسته مذكور طراحی شد و در دو طیف وضع موجود و وضع مطلوب، سازوكارهای ارتقاء بهره وری مورد سنجش قرار گرفت. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد بین بهره گیری از سازوكارهای ارتقاء بهره وری بخش دولتی در وضع موجود و مطلوب 23 سازمان خدمات عمومی شهر تهران فاصله معنادار وجود دارد.