نقد و بررسي شاخص طول در تاريخ گذاري قرآن با تاكيد بر تحقيقات بلاشر

A Review and Evaluation of the Factor of Length in Chronology of the Quran with an Emphasis on Blasher’s Research

تحقيقات صورت گرفته بر تاريخ گذاري قرآن از سوي بلاشر نشان مي دهد كه وي نيز همانند ساير خاورشناسان به روايات ترتيب نزول توجهي نداشته و براساس شاخص هاي سبك شناسي نظير شاخص طول آيات و سور به طبقه بندي چهار دوره اي از سور قرآن براساس سه دوره مكي و يك دوره مدني اقدام نموده است. پيش فرض او اين است كه با گذر رسالت، طول آيات و سور افزوده مي شده است. به طور طبيعي، اين سوال مهم جلب نظر مي كند كه بلاشر با چه دليل و توجيهي از اين شاخص در تاريخ گذاري بهره برده و اصولاً اعتبار و كارايي علمي اين روش تا چه اندازه است؟ اين پژوهش با روش توصيفي به نقد و بررسي معيار طول در تاريخ گذاري قرآن با تاكيد بر تحقيقات بلاشر پرداخته است؛ در نهايت، استثناياتي در اين بين شناسايي گرديد كه از ميزان اعتبار شاخص طول در تاريخ گذاري كاست.

Research carried out by Blasher on the chronology of the Quran shows that, like the other orientalists, Blasher has not taken into account the traditions about the order of revelation. Based on stylisticsʹ indicators, such as length of the verses and chapters, he has classified the chapters of the Quran into four periods: three Meccan periods and one Medinite period. His assumption is that over the course of the prophetic mission, the verses and chapters were lengthened. Naturally, an important question that arises is that what justification and reason did Blasher have for using these criteria in chronology, and basically to what extent is this method scientifically valid and effective? Using a descriptive approach, this study reviewed the factor of length in chronology of the Quran with an emphasis on Blasher’s research; at the end, exceptions were found that questioned the validity of the length index in chronology.