طبيعي‌گرايي در فلسفه اخلاق معاصر؛ با تمركز بر مصاديق كاربرد علوم تجربي در قلمرو فلسفه اخلاق

Naturalism in Contemporary Moral Philosophy With a Focus on Instances of Applying Empirical Sciences in Moral Philosophy

با توجه به ناشناخته‌بودن رهيافت طبيعي‌گرايانه به اخلاق در ايران، در اين مقاله ضمن تبيين چيستي و مضمون طبيعي‌گرايي در قلمرو فلسفه اخلاق، مزّيت‌ها و كاستي‌هاي آن بررسي شده‌اند. براي نشان‌دادن چيستي طبيعي‌گرايي، چند نظريه اخلاقي طبيعي‌گرايانه برجسته بررسي شده و نشان داده مي‌شود كه از ميان دو قسم طبيعي‌گرايي هستي‌شناختي و روش‌شناختي، قسم نخست بيشتر چالش برانگيز است، اما قسم دوم كه پيوندي وثيق با علم دارد، نكات قابل تاملي در بردارد. آن‌گاه نشان داده‌ايم كه چرا پژوهشگران فلسفه اخلاق نبايد طبيعي‌گرايي، به‌ويژه قسم روش‌شناختي آن را ناديده بگيرند.

Since moral naturalism is not well-known in Iran, in this paper I will first provide an explication of what this view is, and I will then examine its advantages and disadvantages. In order to show what moral naturalism is, I focus on some prominent versions of moral naturalism, that is, ontological and methodological naturalisms, showing that the former is more controversial, but the latter, having a close tie to sciences, is much more worthy of consideration. I have shown why moral philosophers should not overlook moral naturalism, and in particular, its methodological version.