چشم اندازي روسي به روابط ايران و روسيه (1384- 1392)

مقاله حاضر با رويكردي تبييني به بررسي روابط ايران و روسيه در دوره رياست جمهوري احمدي نژاد پرداخته است. گسترش روابط ايران و روسيه كه غالباً زيرسايه «پرونده هسته اي ايران» قرار داشت، به اين پرسش اساسي دامن زده كه تا چه ميزان اين روابط از سنخ مناسبات استراتژيك و پيوندهاي راهبردي بوده است؟ فرضيه نوشتار اين است كه روابط دو كشور در دوره مورد نظر ويژگي مناسبات استراتژيك ميان دولت ها را نداشته و صرفاً واكنشي به شرايط بين المللي اين دو بازيگر در آن برهه بوده است. منحني روابط ايران و روسيه عمدتاً وابسته به اراده روسيه است. روسيه به پيروي از عمل گرايي مبتني بر فرصت طلبي راهبردي و در چارچوب رهيافت كلان خود به سياست هاي جهاني، اهداف ملي خود را در روابط با ايران پيگيري نموده است. بازتاب اين عملكرد را مي توان در حوزه هاي موضوعي مختلف در روابط دوجانبه ايران و روسيه در دوره رياست جمهوري احمدي نژاد عيان ساخت.