توسل از ديدگاه ديوبنديه

اولين اصل از اصول دين مسلمانان توحيد است. يكي از فروع آن توحيد عبادي است. وهابيت به عنوان يك جريان انحرافي از اسلام با علم كردن مساله توحيد و تفسيرانحصاري جاهلانه، به بسياري از مسلمانان نسبت شرك مي دهند. يكي از بارزترين مسائلي كه دستاويز اين جريان بوده و آنرا در تعارض با توحيد عبادي مي دانند «توسل» است. وهابيت به جز توسل به دعاي نبي در زمان حيات و قيامت، مابقي وجوه توسل را شرك مي دانند. حال سوال اينست كه آيا اين عقيده وهابيت در بين ساير فرق اسلامي عموميت دارد يا تنها منحصر به خود آنهاست؟ اكثر فرق اسلامي بسياري از وجوه «توسل» را قبول دارند. از جمله اين فرق، ديوبنديه است. تبيين«توسل»، سازگاري آن با توحيد،مشروعيت و عمق التجاي مسلمين بدان، مساله مهمي است كه در اين مقاله با بررسي آن در قلمرو انديشه وسيره علماي ديوبنديه در نماياندن بطلان عقايد وهابيت گام برداشته مي شود.ديوبنديها ضمن برائت از عقايد وهابيون وجوه مختلف «توسل» مانند توسل به ذات و مقام پيامبر و صالحين، شفاعت، طلب دعا از پيامبر در دنيا، قبر و قيامت، طلب دعا از صالحين در زمان حيات ونيز بعد از مرگشان، زيارت قبر انبياء و اولياء،تبرك ، شفاء و تكريم قبور و قبه ها را قبول دارند. اهميت كلي اين نوشتار اينست كه تلاش وهابيت براي تعميم افكار و عقايد باطل خود بر كل اهل سنت با ادعاي مرجعيت فكري داشتن براي آنها با هدف انحراف فكري به سمت هدف دلخواهشان را، با چالش مواجه ساخته وانزواي عقيدتي آنها را نشان مي دهد.