پيش آوري فعل نسبت به موضوع‌هاي آن در جملات خارج از بافت فارسي

Free Word Order of Verbs and its Arguments

اين پژوهش در چارچوب نظريه فاز و دامنه بيان چندگانه برنامه كمينه‌گرا و مبتني بر اصل «حفظ ترتيب» سازه‌هاي جمله فاكس و پزتسكي (2005) و نيز با استناد به قاعده تكيه ساختاري (كهنمويي پور 2004) اشكال متنوع توالي فعل و موضوع هاي آن را كه تابع محدوديت هايي نظام مند است در جملات خارج از بافت داراي افعال گذرا و ناگذر تبيين مي كند. اين محدوديت ها متاثر از ساخت نحوي و ساخت واجي متناظر با آن است. شواهد زبان فارسي تصريح مي كند كه سازه داراي برجستگي آهنگي جمله همواره پيش از فعل تظاهر مي كند. در جملات داراي افعال گذرا و ناكنايي فاعل نقشي در محدوديت توالي فعل و موضوع هاي آن ندارد و جايگاه نحوي مفعول مشخص و نا-مشخص كه تكيه ساختاري متناظر با هريك در سطح جمله متفاوت است عامل ايجاد تفاوت در توالي فعل با مفعول مشخص يا نامشخص در گروه‌هاي فعلي گذراست. در جملات خارج از بافت داراي افعال نامفعولي و مجهول توالي فعل و فاعل مشروط به مشخص يا نامشخص بودن فاعل است كه برجستگي آهنگي متناظر با هر كدام امكان متفاوتي در اين جهت فرا پيش مي نهد و پيش آوري فعل را موقوف به جايگاه نحوي فاعل مي كند.

This study explores the nature of relatively free word order of verbs and their arguments in Persian. Based on the theory of phases and multiple spell-out which is an instantiation of Minimalist Program, we attempt to account for the restrictions on these word order variations. Having a direct interaction with the syntax-phonology interface rather than a purely syntactic one, these restrictions, which have no interaction with information structure, are accounted for using linearization principle (Fox & Pesetsky 2005) and sentential stress rule (Kahnemuyipour 2004). The main generalization is that no argument that bears the sentential stress can appear on the right side of the verb. As such, nonspecific object of transitive verbs and nonspecific subject of unaccusatives and passives cannot follow the verb. This specific argument imposes no restriction on verb fronting which is in fact VP fronting in Persian.