عوامل پيش بيني كننده خوداثرمندي والديني مادران كودكان زير دو سال

خوداثرمندي والديني به معناي سطح اطمينان ادراك شده والد از چگونگي ايفاي نقش خود است و مي تواند با سازگاري روان شناختي و اجتماعي كودك و والد هم بسته باشد. هدف پژوهش حاضر، بررسي عوامل موثر در خوداثرمندي والديني مادران كودكان زير دو سال بود. اين مطالعه در زمره مطالعات توصيفي ـ پسرويدادي قرار دارد. بدين منظور، با روش نمونه گيري هدفمند و در دسترس، از ۲۲۰ تن از مادران كودكان زير دو سال شهر تهران خواسته شد تا به سوالات پژوهش پاسخ دهند. از شاخص استرس والديني (آبيدين، ۱۹۹۵)، مقياس منابع حمايت اجتماعي (كوسك و كوسك، ۲۰۰۲)، پرسش نامه اثرمندي مادرانه (تتي و گلفند، ۱۹۹۱)، پرسش نامه افسردگي بك (بك، ۱۹۷۶)، پرسش نامه خُلق و خوي كودك (بيتس، ۱۹۸۶) و مقياس اضطراب جدايي مـادرانه (هوك و مك بريد و گنزدا، (۱۹۸۹) براي جمعآوري دادهها استفاده شد. نتايج تحليل رگرسيون گام به گام نشان داد خُلق و خوي كودك و افسردگي مادر و استرس والديني، در سه گام، حدود ۳۳ درصد واريانس خوداثرمندي والديني مادرانِ كودكان زير دو سال را تبيين ميكنند؛ بنابراين برنامههاي آموزشي و پيشگيرانه با در نظر گرفتن اين متغيرها ميتوانند سطح خوداثرمندي در مادران را افزايش داده و از ناسازگاري هاي بعدي پيشگيري كنند.