تأثير واقعيت درماني بر رضايتمندي زناشويي و كيفيت زندگي زنان

Reality Therapy Effect on Marital Satisfaction and Women’s Quality of Life

مقدمه و هدف: ازدواج پیوند زندگی مشترك دو فرد با حفظ استقلال نسبی هر یك، در جهت تكامل شخصیت طرفین است. پیوند زناشویی به عنوان یكی از پیچیده­ترین انواع روابط انسانی واجد چنان توان بالقوه­ای در آزادسازی احساسات است كه در كمتر روابط بین فردی دیگر می­توان نظیر آن را یافت و رضایتمندی در این ارتباط مقدس، بر پایداری و استحكام آن می­افزاید. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر شیوه واقعیت درمانی گروهی بر رضایت‌مندی زناشویی و كیفیت زندگی زنان متأهل دانشگاه علوم پزشكی یاسوج بود. روش بررسی: این پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش­آزمون ـ پس­آزمون با گروه كنترل می­باشد. جامعه آماری شامل كلیه كارمندان زن متأهل دانشگاه علوم پزشكی شهر یاسوج در سال 1393 بودند، كه با شیوه نمونه­گیری تصادفی 30 نفر انتخاب و در دو گروه به صورت تصادفی جایگزین شدند و سپس گروه­آزمایش به مدت 2ماه(8 جلسه ­2 ساعتی) تحت آموزش­های واقعیت درمانی قرار گرفتند. در این مطالعه ابزار جمع‌آوری اطلاعات، پرسشنامه­های كیفیت زندگی و رضایت زندگی بود كه قبل و بعد از آموزش، اجرا گردید. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از آزمون‌های آماری كواریانس و تی دانشجوژی تجزیه و تحلیل شدند. یافته­ها: نتایج نشان داد تفاوت میانگین كل رضایت‌مندی زناشویی در دو گروه آزمایش(2/4±07/129) و كنترل (8/6±4/113 )با 51/58 =F در سطح 0001/ معنی‌دار بوده است. در ضمن تمام زیر مقیاس‌های رضایت زناشویی به استثناء اوقات فراغت و اقوام و وابستگان دارای تفاوت معنی‌دار بوده است. در زمینه كیفیت زندگی تفاوت دو گروه آزمایش (3/5±32/120) و كنترل (28/7±2/101) در سطح 00001/ معنی‌دار بوده است. در ضمن این تفاوت در تمام زیر مقیاس‌های كیفیت نیز معنی‌دار بوده است. نتیجه‌گیری: به نظر می­رسد كه آموزش گروهی واقعیت درمانی می‌تواند باعث كاهش تعارضات زناشویی و در نتیجه افزایش رضایت از زندگی زناشویی و بالا رفتن كیفیت آن گردد.

Abstract Background & aim: Marriage means common life wedlock with relative independency protection. It could be one of the most complex human relationships.  Its stability could be strongly dependent on satisfaction and its quality. Using different psychological techniques and approaches, a lot of studies have been conducted to increase these marital indexes. Accordingly, the present study aimed to investigate the role of choice theory training to couple and its effects on marital life satisfaction and quality of marital life. The aim of this study was to evaluate the effect of reality therapy on marital satisfaction of married women employed at Yasuj University of Medical Sciences quality. Methods: The present study had a quasi-experimental design with pretest-posttest control group. The study population consisted of all employees married women of Yasuj university of Medical Sciences in 2014, which by random sampling 30 participants were selected and randomly assigned into two experimental groups for 2 months (8 sessions of 2 hours) of reality therapy training. Enrich marital satisfaction scale and Fletcher quality of marital life scale were used to collect the data. Data were analyzed using SPSS 23 and P value of 0.05. Results: The results indicated that the total mean scores in marital satisfaction in experimental groups (129.07±4.2) significantly increased compared to the control group (113.4±6.8). The mean differences   in all subscales (with except of leisure time and relative sub scales) were significantly different. In quality of marital life, mean scores were significantly different between two groups (120.32±5.3 in experimental group against 101.2±7.28 for control group). Conclusion: The results indicated that training of reality therapy based on choice theory to couples could increase marital satisfaction and quality of life.