بررسي تاثير فعاليت ورزشي هوازي استقامتي پيوسته بر ميزان حجم تومور در موش‏هاي مبتلا به سرطان آدنوكارسينوما

چكيده مقدمه: سرطان پستان به عنوان شايع ترين بيماري بدخيم در اغلب زنان دنيا، سالانه حدود 5/1 ميليون زن را مبتلا مي‏كند و در ايران به عنوان اولين گروه سرطان‏هاي بدخيم در زنان مي‏باشد. با توجه به اين كه فعاليت ورزشي نقش موثري در تغيير فاكتورهاي موثر در سرطان دارد اما تاثير فعاليت بدني بر سطوح عوامل موثر سرطان در انسان‏ها يا حيوانات مبتلا به آن تا به حال مورد توجه جدي قرار نگرفته است. از اين رو پژوهش حاضر به بررسي تاثير فعاليت ورزشي استقامتي پيوسته بر ميزان حجم تومور در موش‏هاي مبتلا به سرطان پستان مي‏پردازد. روش بررسي: بدين منظور تعداد 30 عدد موش بالب سي ماده (4 تا 5 هفته‏اي ميانگين وزني 76/17 گرم) خريداري و به طور تصادفي به دو گروه تومور-كنترل، تومور-تمرين استقامتي، تقسيم شدند. تمرين استقامتي با شدت 25 درصد vo2max در هفته اول شروع و با شدت 75درصد vo2maxدر پايان هفته آخر رسيد. بعد از اتمام تمرينات و جدا سازي طحال موش، با تست اليزا سنجش HSP70 وIL4 و IFN? انجام گرفت و اطلاعات با نرم افزار 17spss مورد تحليل قرار گرفت. يافته‏ها: نتايج نشان داد ميزان HSP70 در گروه استقامتي نسبت به گروه كنترل بالاتر است اما اين اختلاف معني‏داري نبود (p > 0.05). همچنين يافته‏هاي نشان داد كه ميزان IL4 در گروه استقامتي پيوسته نسبت به گروه پايين تر بود اما معني‏داري نبود (p < 0.05). همچنين ميزان IFN? در گروه استقامتي پيوسته نسبت به گروه كنترل بالاتر بود اما معني‏داري نبود (p < 0.05). اما در خصوص حجم تومور، ميزان آن در گروه استقامتي پيوسته به طور معني‏داري نسبت به گروه كنترل بيشتر بود (p=0.000) بحث و بررسي: طبق يافته‏هاي پژوهش مي‏توان نتيجه گرفت كه فعاليت ورزشي استقامتي پيوسته با تغيير در ميزان فاكتورهاي موثر در سرطان مي‏تواند سبب افزايش حجم تومور و وخيم‏تر شدن بيماري گردد.