موانع استقرار سيستم بانكداري جامع (Core Banking)

سيستم بانكداري جامع يك راه حل اساسي براي تمركز فعاليتهاي هسته اصلي كسب و كار بانكي است كه از يك طرف امكان ارتباط با ساير سيستم‌هاي سازماني را فراهم مي‌آورد و از طرفي ديگر از طريق درگاه‌هاي مختلف به ارايه خدمات مي‌پردازد. در اين مقاله علاوه بر تشريح ابعاد مختلف سيستم بانكداري جامع به موانع استقرار اين سيستم در بانك سپه پرداخته شده است. بر اساس مدل استفاده شده در اين تحقيق عوامل موثر در استقرار سيستم به چهار گروه عمده مالي، تكنولوژيكي، اجتماعي/ فرهنگي و مديريتي دسته بندي شده اند. براي سنجش فرضيه‌هاي تحقيق از جامعه آماري 150 نفري مديران ارشد، مديران مياني، كارشناسان كسب وكار و فن‌آوري اطلاعات دست اندركار استقرار سامانه بانكداري جامع بانك، نمونه 60 نفري استخراج شده و داده‌ها بر اساس پرسش نامه‌اي با 26 سوال جمع آوري شد. با توجه به توزيع نرمال داده‌ها و متغيير‌ها كه از روش آزمون كالموگروف-اسميرنف به دست آمد جهت سنجش فرضيات تحقيق از روش پارامتريك آزمون تك نمونهT استفاده شد و با استفاده از آزمون فريدمن همبستگي بين متغيير‌ها و همچنين رتبه بندي شاخص‌هاي موثر بدست آمد. بر اساس نتايج تجزيه تحليل‌ها تاثير عوامل مديريتي وتكنولوژيكي در استقرار سيستم بانكداري جامع در بانك سپه تاييد شد. موانعي چون جابجايي و تغيير مداوم مديران ارشد و پروژه، وجود مراكز چند گانه تصميم گيري و معضلات انتقال سيستم‌ها وداده‌ها از وضعيت موجود به سيستم بانكداري جامع به عنوان چالش‌هاي بزرگ استقرار سيستم بانكداري جامع شناسايي شد ولي تاثير عوامل اجتماعي/فرهنگي و مالي در استقرار سيستم جامع بانكداري در بانك سپه مورد تاييد واقع نگرديد.