مقايسه تأثير آموزش چارچوب تصميم‌گيري اوتاوا به دو روش كارگاه تعاملي با و بدون بيمار استانداردشده بر تصميم‌گيري باليني پرستاران بخش‌هاي مراقبت ويژه

THE EFFECT OF OTTAWA DECISION SUPPORT FRAMEWORK TRAINING IN AN INTERACTIVE WORKSHOP WITH AND WITHOUT STANDARDIZED PATIENTS ON CLINICAL DECISION-MAKING OF NURSES IN AN INTENSIVE CARE UNIT

پيش زمينه و هدف: به سبب پيچيدگي وضعيت باليني بيماران در بخش هاي مراقبت ويژه و نقش تصميم هاي پرستاران بر سرنوشت باليني بيماران، آموزش مهارت هاي تصميم گيري به پرستاران اين بخش ها امري ضروري است. لذا اين مطالعه باهدف مقايسه تأثير آموزش چارچوب تصميم گيري اوتاوا به دو روش كارگاه تعاملي با و بدون بيمار استانداردشده بر تصميم گيري باليني پرستاران بخش مراقبت ويژه انجام گرديد. مواد و روش ها: در اين مطالعه نيمه تجربي با روش پيش آزمونپس آزمون، 58 پرستار بخش مراقبت ويژه بيمارستان شهيد كامياب مشهد به صورت تصادفي به دو گروه كارگاه با بيمار استاندارد و كارگاه بدون بيمار استاندارد تخصيص يافتند. براي هر دو گروه، يك جلسه كارگاه به مدت 6 ساعت با محتواي آموزشي و سناريوهاي باليني مبتني بر واقعيت يكسان برگزار شد. در هر دو گروه قبل و 45 روز بعد از مداخله پرسشنامه مشاركت در تصميم گيري باليني تكميل گرديد. داده ها با استفاده از SPSS16 و آزمون هاي آماري تي مستقل، تي زوجي، كاي اسكوئر و من ويتني در سطح معني داري 0.05 تجزيه و تحليل گرديد. يافته ها: قبل از مداخله ميانگين نمره تصميم گيري باليني (0.12=P) پرستاران در دو گروه اختلاف آماري معني داري نداشت. ميانگين و انحراف معيار نمرات تصميم گيري باليني از مجموع 180 نمره، در گروه كارگاه با بيمار استاندارد از 4/28 ±7/97 به 1/16± 5/152 و در گروه كارگاه بدون بيمار استاندارد از 2/29 ±7/85 به 6/24 ± 3/121 تغيير يافت و ازنظر آماري اختلاف معني داري وجود داشت (001/0>P). در تفاوت ميانگين نمرات پس آزمون با پيش آزمون در گروه كارگاه با بيمار استاندارد (3/22±7/54) نسبت به گروه كارگاه بدون بيمار استاندارد (2/28±5/35) اختلاف آماري معني داري مشاهده شد (002/0=P). نتيجه گيري: نتايج نشان داد كه برنامه آموزشي مبتني بر چارچوب تصميم گيري اوتاوا در هر دو گروه مي تواند منجر به ارتقاء مشاركت پرستاران در تصميم گيري باليني شود؛ ولي كارگاه با بيمار استانداردشده در توسعه اين مهارت باليني در پرستاران مؤثرتر خواهد بود. لذا كاربرد اين روش آموزشي در برنامه هاي آموزش مداوم ضمن خدمت به منظور بهبود تصميم گيري باليني پرستاران پيشنهاد مي شود.

Received: 30 Nov, 2015 Accepted: 30 Feb, 2016 Abstract Background Aims: The complexity of the clinical status of patients in the ICU and the role of nursersquo s decisions on clinical outcomes of patients makes the education of nurses an essential task in the wards. This study determined the effect of education based on the Ottawa Decision Support Framework using interactive workshops on clinical decisionmaking skills of nurses in an intensive care unit (ICU). Materials and Methods: In this quasi experimental study, 58 nurses from the ICU of Shahid Kamyab Hospital in the city of Mashhad in Iran were randomlyassigned to one of the two workshops either with standardized patients (n = 28) or without standardized patients (n = 30). Each workshop session lasted 6 hours, and it had identical educational content and clinical scenarios. Both groups completed a clinical decisionmaking questionnaire before intervention, and 45 days postintervention. Data analysis was done using the ttest, paired test, MannWhitney, and chisquare tests in SPSS (v. 16). Results were considered significant at p = 0.05. Results: There was no significant difference in decisionmaking (p = 0.120) between groups before intervention. The results of the pairedtest indicated that the mean plus standard deviation scores were significantly different (p < 0.001) for the group with standardized patients from preintervention (97.7 plusmn 28.4) to postintervention (152.5 plusmn 16.1), and in the group without standardized patients from preintervention (85.7 plusmn 29.2) to postintervention (121.3 plusmn 24.6). The mean difference pre and postintervention between the group with standardized patients (54.7 plusmn 22.3) and without standardized patients (35.5 plusmn 28.2) was also significant (p = 0.002). Conclusion: The results showed that a training program based on the Ottawa Decision Support Framework promoted nurses participation in clinical decisionmaking in both groups, but the workshop with standardized patients was more effective in the development of this clinical skill. Applying this educational method in service training programs to improve nurse decisionmaking is recommended, particularly with the use of standardized patients.