بررسي مسيوليت ناشي از افشاي راز بيماران

-

رازداري علاوه بر اينكه وظيفه اي اخلاقي و ديني است، احترام به حفظ حريم خصوصي انسان ها و مبناي اطمينان و اعتماد در روابط ميان آن ها نيز مي باشد و افشاي آن از هر طريقي، امري قبيح و مذموم به شمار مي رود و از ديدگاه فقهي نيز حرام و نامشروع است. در پزشكي نيز راز بيمار به منزله ي امانتي است كه بيمار با مراجعه به پزشك، علاوه بر تن و روان خويش، اسرارش را نيز به او سپرده است و بر اين باور است كه پزشك اسرار او را نگه مي دارد. بدين ترتيب فلسفه ي حفظ اسرار بيمار، جلب اعتماد و اطمينان بيمار به پزشك مي باشد و بايد از هر آنچه موجب مخدوش شدن اعتماد ميان آن ها گردد، اجتناب كند. ازهمين رو در آثار قدما همچون عقيلي خراساني در خلاصه الحكمه از پزشك با تعبير"كتوماً للاسرار"ياد شده است. در مناجات نامه ي ابن ميمون و آيين اخلاقي عقيلي شيرازي نيز بر رعايت اصل رازداري تاكيد گرديده است. در پندنامه ي اهوازي نيز چنين آمده است: "طبيب بايد راز بيمار را محفوظ دارد و از افشا سرّ به خودي و بيگانه دوري جويد". هم چنين در سوگندنامه ي بقراط آمده است كه: "آنچه را در ضمن انجام دادن حرفه ي خود و حتي خارج از آن درباره ي زندگي مردم خواهم ديد يا خواهم شنيد و نبايد فاش شود به هيچ كس نخواهم نگفت، زيرا اين قبيل مطالب را بايد به گنجينه ي اسرار سپرد".

-