پيامدهاي آسيب‌شناختي دوري محل كار از خانه بر فرد

Pathological Consequences of Long Distance of Residence and Workplace

هدف اين مقاله نشان دادن برخي از پيامدهاي دوري محل كار از خانه‌ براي كساني است كه فاصله‌ي محل كار تا منزلشان زياد است و بخش قابل توجهي از شبانه‌روزشان را مي‌گيرد و از خصيصه‏هاي زندگي در كلان‌شهرها در عصر مدرن است. در اين مقاله براساس نظريه‌ي زيمل درباره‌ي كلان‌شهرها كه پيامدهايي چون دل‌زدگي، شي‌وارگي و فاصله‌ي دروني بين افراد را از پيامدهاي زندگي در كلان‌شهرهاي مدرن به‌شمار مي‏آورد و حضور در گروه‌هاي كوچك و اوليه را از جمله راه‌هاي جبران اين پيامدها عنوان مي‌كند بدين فرض مي‏رسيم كه  چون كساني كه فاصله‌ي محل كار تا محل زندگي‌شان زياد است فرصت كمتري براي حضور در گروه‌هاي كوچك و اوليه مي‌يابند و درنتيجه پيامدهاي مذكور با افزايش زمان رفت‌وبرگشت به محل كار تشديد مي‏شود. يافته‏هاي ما براساس پيمايش نمونه‏اي احتمالي (به‌حجم 400 نفر) از شاغلين ساكن كرج و مصاحبه‌ي حضوري با آنان مبين صحت نتيجه‏گيرهاي مذكور و تأييد تجربي فرضيات تحقيق است.

The goal of this article is to indentify some consequences of the long distance of workplace and home. Long distance commuting is a problem resulted from living in modern cities, in particular metropolitans.   Simmel introduced pathological consequences such as blasé, reification, and internal distance among city dwellers and suggested to remove the consequences, attendance in and belonging to small and primary groups are extremely important. Accordingly, in this paper, based on Simmel’s ideas we argue that those city dwellers who commute a long distance between   their residence and their work location have less time to attend in small and primary groups and, as a result may face blasé and internal distance. Our findings from a sle of long distance commuters living in Tehran support the theoretical concepts suggested by Sommel.