نقش ميانجي اضطراب و اجتناب شناختي در رابطه بين كمال‌گرايي منفي و اهمال‌كاري

كمال گرايي به عنوان يك ويژگي شخصيتي پايدار جنبه هاي مختلف زندگي انسان را به طور پيچيده اي تحت تاثير قرار مي دهد. مطالعات مختلف نشان مي دهد افراد كمال گرا براي كاهش اضطراب خود دچار اهمال كاري مي شوند. هدف از مطالعه حاضر بررسي نقش واسطه اي اجتناب شناختي و اضطراب به عنوان مولفه هاي شناختي در رابطه بين كمال گرايي و اهمال كاري است. بدين منظور نمونه اي شامل 278 دانشجو 160 نفر زن و 118 نفرمرد ) با ميانگين سني 4/25 و انحراف معيار 50/5 در مقطع كارشناسي، كارشناسي ارشد و دكتري از پنج دانشگاه دولتي به روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شد. براي جمع آوري داده ها دانشجويان به مقياس كمال گرايي فراست، مقياس اهمال كاري سولومون و راثبلوم، مقياس افسردگي، اضطراب، استرس و مقياس اجتناب شناختي پاسخ دادند. به منظور تحليل داده ها از مدل يابي معادلات ساختاري استفاده شد. نتايج نشان داد روابط علي معني دار و مثبت بين كمال گرايي، اضطراب و اهمال كاري وجود دارد و نقش ميانجي اجتناب شناختي به طور غيرمستقيم از طريق اضطراب در رابطه بين كمال گرايي و اهمال كاري تاييد شد. بنابراين اجتناب شناختي زماني كه باعث افزايش اضطراب در افراد كمال گرا مي شود، اهمال كاري و تعلل ورزي بيشتري را به دنبال دارد.