ساخت و تثبيت «ديگري» در روابط خارجي ايران از تكوين حكومت صفوي (907ق / 1502م) تا ده سال نخست تاسيس نظام جمهوري اسلامي (1368ش / 1989م)

اين مقاله تلاشي است براي تحليل و ارزيابي مسئله «ديگري» در تاريخ روابط خارجي ايران از منظر جامعه شناسي تاريخي در روابط بين الملل. نويسنده در چارچوب رويكرد جامعه شناسي تاريخي و استفاده از تكنيك تبيين روايي از اين رهگذر مسئله «ديگري» را در روابط خارجي ايران برمي كاود. به لحاظ زماني اين مقاله دوره كلان تاريخي متعاقب تكوين حكومت صفوي تا ده سال نخست تاسيس نظام جمهوري اسلامي را در برمي گيرد. به نظر نويسنده با توجه به رويدادهاي داخلي و خارجي مرتبط با روابط خارجي ايران، عنصر «ديگري» در عصر صفوي با توجه به تضاد مذهبي يا درون ديني با عثماني سني مذهب تكوين يافت، در اعصار قاجار و پهلوي با توجه به مواجهه ايران با قدرت هاي بزرگ سده نوزدهم ميلادي و ابرقدرت هاي جنگ سرد به ترتيب تحول و تداوم يافت، و در عصر جمهوري اسلامي در سايه تاسيس نظام جمهوري اسلامي تثبيت شد و به اوج نهادينگي رسيد.