نقش سلاح هاي تاكتيكي هسته اي در سياست هاي سازمان ناتو: به سوي بهينه سازي يا انحلال؟

تقريبا درتمام دوره جنگ سرد (1991-1945) سلاح هسته اي تاكتيكي يكي از ستون هاي دكترين تحذير يا ترسانيدن ترموهسته اي سازمان ناتو بود ، و قرار بر اين گذاشته شده بود كه اين سلاح ها علي البدلي براي سلاح ها و نيروهاي قرار دادي اين سازمان باشند ، و در هنگام تعرض اتحاد جماهير شوروي به اروپاي غربي ، از طرف سازمان ناتو براي حمله و از بين بردن واحد هاي نظامي " پيمان ورشو " مورد استفاده قرار گيرند . در حال حاضر ، بعد از گذشت سال ها از اتمام جنگ سرد ، تعداد گروه هايي كه مخالف نگه داري سلاح هاي تاكتيكي هسته اي در پايگاه هاي سازمان ناتو در اروپاي غربي ، زياد شده است ، و حقيقت هم اين است كه اين سلاح ها از ديدگاه نظامي ارزش جنگي- تهاجمي آنچناني ، ندارند . با اين وجود كشور هاي عضو سازمان ناتوهم هنوز تصميم الزام آوري مبني بر آينده سلاح هاي تاكتيكي هسته اي خود را ، اتخاذ نكرده اند . موضوع و هدف اصلي اين مقاله تجزيه و تحليل برخورد كشورهاي عضو سازمان ناتو با سلاح هاي هسته اي موجود و سير تحولي و تغيير شكل آن ها و سناريوهاي احتمالي مربوط به آن ها ، مي باشد . سوآل اصلي مطرح شده در اين مقاله هم اين است كه : آيا سازمان ناتو بايد به سوي بهينه سازي سلاح هاي هسته اي خود برود ؟ و يا بايد سعي كند تا زراد خانه هاي سلاح هاي تاكتيكي ترمو هسته اي خود را منحل كند ؟