اهليّت تخاطب در فقه اماميه و حقوق موضوعه ايران

Addressing capacity in the jurisprudence and statute law of Iran

در فقه اماميه مشهور است كه هر كدام از طرفين عقد بايد در زمان انشاي ديگري و در فاصله بين دو انشا ، شايستگي و اهليّت انعقاد عقد را داشته باشند؛ و به تعبير فقهي بايد اهليّت تخاطب داشته باشند؛ يعني از هنگام انشاي ايجاب، هر-كدام از طرفين بايد تا زمان اتمام عقد و پيوستن قبول به ايجاب، صلاحيت خود را حفظ كنند و فوت، جنون، سفه، فلس، اغما ، خواب و يا مستي بر آنها عارض نشود. در بين فقها، در اين زمينه اختلاف نظر بسياري وجود دارد. در حقوق ايران نيز قانونگزار به سكوت برگزار كرده و نصي را در اين خصوص مقرر نكرده -است. بنابراين، زمينه براي نظريه پردازي باز است و مي طلبد كه حقوقدانان پس از بررسي مباني و اصول فقهي به ارايه راه حل بپردازند. با اين حال، به نظر مي رسد كه وجود اراده انشايي سالم در زمان انشاي فرد انشا كننده كافي است و دليلي قانع-كننده مبني بر وجود و استمرار آن تا زمان اتمام عقد ديده نمي شود.

In the jurisprudence is well known that each of the parties to the contract should have the competence and capacity to conclusion the contract in time of creating by another and between the two creations. According to jurisprudence they must have the addressing capacity. that means since creating offer , each party should maintain their competence until completion of the contract and connect acceptance to offer ; and death , madness , mental incapacity , bankruptcy , stupor , sleeping or drunk on them shouldn’t occur. There are many differences of opinion among the jurisconsults in this field. In Iran law also legislature has remained silent and hasn’t express anything about it. Thus, the field is open for making comments and needs jurists to provide solutions after examine juridical basics and principles. However, it seems that having intact creation will, in time of creating by creator is enough and that Convincing evidence about existence and continuity of it to the end of the contract can’t be seen.