بررسي مفهوم «اندوه» در شعر سهراب سپهري و تطبيق آن با آموزه ها ي عرفان اسلامي

اصطلاح و گستره معناي «اندوه» در عرفان اسلامي ـ ايراني، از جايگاهي رفيع برخوردار است و از ميان آثار شاعران معاصر، در شعر سهراب سپهري نمود و جلوه بيشتري يافته و بسيار پربسامد است. آشكار است كه انديشه عرفانيِ سهراب در سروده هايش، او را از ديگر معاصرانش كاملاً متمايز مي كند؛ ليكن يافتن مشرب و منشا ديدگاه هاي عرفاني او به دشواري قابل درك و دست يابي است. در اين جُستار، معنا و مفهوم «اندوه» در شعر سهراب با ديدگاه ها و آموزه هاي عرفان اسلامي، مطابقت و بررسي شده است. يافته هاي اين پژوهشِ توصيفي تحليلي كه بر اساس رويكردِ ادبيات تطبيقي و مطالعات ميان رشته اي تدوين گرديده است، گواه آن است كه به دو دليل، عدمِ مطابقتِ كاملِ مفهومِ «اندوه» در شعر سهراب با عرفان اسلامي ثابت شد؛ نخست اينكه در عرفان اصيل، «فاصله» وجود ندارد و بر «وصل» تاكيد مي شود، در صورتي كه در شعر سهراب، تاكيد بر وجود فاصله است. دو ديگر اين كه دست يابي به «حقيقت اصيل» در شعر سهراب، ناممكن و محال است، در حالي كه در عرفان اسلامي اين چنين نيست.