تاثير مديريت آبياري بر ميزان سرب در دسترس در خاك و تجمع آن در اندام هوايي برنج

سرب يكي از آلاينده هاي محيط زيست است كه به علت خواص سمي و تجمع پذيري و هم چنين ماندگاري طولاني، عوارض زيادي بر سلامتي انسان دارد. در اين پژوهش تاثير چهار مديريت مختلف آبياري در كشت برنج شامل غرقاب كامل، كنترل سطح ايستابي در 20 و 36 سانتي متري زير سطح خاك و آبياري تناوبي بر ميزان سرب در دسترس خاك و جذب شده در اندام هوايي گياه برنج مورد مطالعه قرار گرفت. آزمايش در قالب طرح كاملا« تصادفي با سه تكرار در دانشگاه شهركرد انجام شد. نتايج نشان داد نحوه مديريت سطح ايستابي بر ميزان سرب در دسترس و جذب شده در اندام هوايي گياه برنج تاثير معني داري دارد و رطوبت ناحيه توسعه ريشه، در جذب و انتقال اين عنصر از خاك به اندام گياه نقش بيشتري ايفا مي كند. كاربرد مديريت آبياري تناوبي (آبياري متناوب به صورت استغراق كامل خاك و قطع آبياري تا مصرف آب توسط گياه و رسيدن سطح ايستابي تا 4سانتي متري زير سطح خاك)، كنترل سطح ايستابي در 20 سانتي متري زير سطح خاك (50 درصد استغراق كامل خاك) و كنترل سطح ايستابي در 36 سانتي متري زير سطح خاك (10 درصد استغراق كامل خاك) به ترتيب موجب كاهش 78/8، 53/21 و 09/40 درصد در ميزان سرب در دسترس در خاك، كاهش 71/26، 82/35 و 01/52 درصد در ميزان سرب جذب شده در ساقه و برگ و كاهش 80/15، 19/44 و 28/49 درصد در ميزان سرب جذب شده در دانه گرديد.