ارزيابي برنج هاي هوازي و ايراني از لحاظ نشانگرهاي پيوسته به صفات مرتبط با تحمل به خشكي و شوري و ارتباط آن ها با صفات جوانه زني تحت تنش اسمزي

برنج­هاي هوازي به عنوان يك قابليت كارآمد در كاهش دشواري هاي ناشي از بحران آب به شمار مي آيند. بررسي و ارزيابي تفاوت هاي ژنتيكي اين برنج­ها با رقم هاي برنج بومي ايراني مي­تواند در شناسايي نواحي ژنگاني (ژنومي) تاثيرگذار در تحمل به تنش خشكي سودمند باشد. در اين پژوهش ضمن بررسي صفات جوانه­زني ژنوتيپ­ها تحت تنش اسمزي، تنوع همرديف ژني (اللي) 26 نشانگر SSR پيوسته به QTLهاي مرتبط با تحمل به خشكي يا شوري در 53 ژنوتيپ برنج شامل 31 ژنوتيپ برنج هوازي و 22 رقم برنج­ غرقابي (ايراني) بررسي شد. در مجموع 118 همرديف ژني چند­ شكل با ميانگين 54/4 به ازاي هر جايگاه ريز­ماهواره توليد شد. بالاترين ميزان PIC محاسبه­شده با ميزان 77/0 و 76/0و بيشترين تنوع ژني با ميزان 80/0 و 79/0 به ترتيب مربوط به نشانگرهاي RM10793 و RM493 بودند. بررسي كلي آماره­هاي تنوع ژنتيكي نشان داد كه دو نشانگر RM10793 و RM493 نسبت به ديگر نشانگرها مقادير بالاتري داشتند و در جداسازي ژنوتيپ­ها نقش بارزتري ايفا كردند. گروه­بندي ژنوتيپ­ها نيز بر پايه ضريب جاكارد و با استفاده از الگوريتم اتصال همسايگي، آن ها را به دو گروه منتسب كرد. اين گروه بندي با نتايج به دست آمده از تجزيه خوشه­اي بر پايه صفات جوانه­زني با استفاده از الگوريتم وارد، همخواني شايان توجهي داشت كه اين امر مي­تواند بيانگر موثر بودن و تاييد نشانگرهاي ريزماهواره مورد استفاده در جداسازي ژنوتيپ­ها از لحاظ تحمل به تنش اسمزي باشد.