عوامل فردي و سازماني مؤثر بر تفكر راهبردي از ديدگاه فرماندهان و مديران نيروي انتظامي

زمينه و هدف: هدف اين پژوهش، تبيين و اولويت‌بندي عوامل مؤثر بر تفكر راهبردي از ديدگاه فرماندهان، رؤسا و مديران نيروي انتظامي است. روش: پژوهش حاضر از نظر هدف كاربردي و از نظر روش گردآوري داده‌ها پيمايشي است. جامعۀ آماري اين پژوهش، شامل فرماندهان، رؤسا و مديران نيروي انتظامي به تعداد 185 نفر بود. با استفاده از فرمول كوكران، تعداد 125 نفر به‌عنوان نمونه آماري تعيين شدند و با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي پرسش‌نامه در زمان برگزاري نشست فصلي فرماندهان نيروي انتظامي بين آنان توزيع و جمع‌آوري شد. ابزار گردآوري داده‌ها، پرسش‌نامه محقق‌ساخته حاوي 40 پرسش بر اساس طيف ليكرت است كه روايي آن از روش صوري با استفاده از نظر اساتيد و كارشناسان و متخصصان مرتبط با موضوع تأييد شد. همچنين براي محاسبه پايايي پرسش‌نامه از روش محاسبه ضريب آلفاي كرونباخ استفاده شد و مقدار آن 899/0 به‌دست آمد. تجزيه و تحليل داده‌ها ازطريق آزمون «تي و رگرسيون» صورت گرفت. يافته‌ها: براساس يافته‌هاي پژوهش، عوامل فردي و سازماني اثر قابل توجهي بر تفكر راهبردي در بين فرماندهان، رؤسا و مديران عالي نيروي انتظامي دارد و بين اين عوامل و اتخاذ راهبرد اثربخش، رابطه معناداري وجود دارد. نتيجه‌گيري: به‌طوركلي نتايج نشان مي‌دهد كه تفكر سيستمي، توجه به آينده‌نگري، فرضيه‌محوري، تمركز بر اهداف، تفكر در زمان، فرصت‌طلبي هوشمندانه، خلاقيت و نوآوري، سبك مديريت مشاركتي، وجود ساختار سازماني پويا و منعطف، فرهنگ سازماني مشوق و سيستم‌ها و فرايندهاي مطلوب سازماني، موجب اغناي تفكر راهبردي در بين فرماندهان و مديران نيروي انتظامي خواهند شد.