بررسي تأثير آموزش فعاليت بدني بر ميزان قندخون ناشتا در زنان باردار مبتلا به ديابت بارداري

مقدمه و هدف: ديابت شايع ترين بيماري اندوكرين دوران بارداري است كه باعث عوارضي مانند ماكروزومي جنين، اكلامپسي و پره اكلامپسي، زايمان زودرس، سقط و همچنين ديستوشي و مرگ هاي حول زايماني مي شود. از طرفي افزايش سطح فعاليت هاي بدني تأثير مهمي در كاهش عوارض بيماري ديابت را به دنبال دارد. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسي تأثير آموزش فعاليت بدني بر ميزان قند خون ناشتا در زنان باردار مبتلا به ديابت بارداري انجام گرديد. مواد و روش ها: در اين مطالعه نيمه تجربي، دو گروه 30 نفره از زنان باردار مبتلا به ديابت بارداري مراجعه كننده به مراكز بهداشتي-درماني شهرستان زابل در سال 1395 به روش نمونه گيري طبقه اي انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمون و كنترل قرار گرفتند. براي گروه آزمون كلاس هاي آموزشي در طي 8 جلسه 90 دقيقه اي برگزار گرديد و مادران گروه شاهد آموزش هاي معمول را دريافت نمودند. جمع آوري اطلاعات در دو مرحله قبل و پس از مداخله انجام گرفت. اطلاعات در نرم افزار SPSS با استفاده از آزمون هاي توصيفي و استنباطي از جمله تي زوجي تجزيه و تحليل شد. يافته ها: براساس نتايج، بين ميانگين قند خون گروه آزمون و كنترل قبل از مداخله تفاوت معني داري وجود نداشت، همچنين اين تفاوت در گروه كنترل قبل و بعد از مداخله معني دار نبود (05/0