مدل تاب‌آوري تحصيلي بر اساس شايستگي تحصيلي و رابطه معلم - شاگرد

Model for Academic Resilience BBased on Academic Competence and TeacherStudent Relationship

هدف از اين پژوهش تدوين و بررسي مدلي درباره تاب‌آوري تحصيلي بر اساس شايستگي تحصيلي و با ميانجي‌گري رابطه معلم شاگرد انجام گرفت. روش پژوهش از نوع همبستگي است و جامعه آماري شامل دانش‌آموزان دختر و پسر 11 تا 13 ساله منطقه 6 شهر تهران بود كه در مقاطع تحصيلي ششم، هفتم و هشتم مشغول به تحصيل بوده و تعداد 300 نفر از آن‌ها با استفاده از نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسش‌نامه‌ تاب‌آوري تحصيلي، پرسش‌نامه رابطه معلم شاگرد و پرسش‌نامه شايستگي تحصيلي بود. يافته ها تأثير كل شايستگي تحصيلي بر تاب‌آوري تحصيلي و رابطه معلم شاگرد در سطح 01/0 و تأثير كل رابطه معلم شاگرد بر تاب‌آوري تحصيلي در سطح 01/0 معنادار شد. از اين مدل ساختاري مي‌توان براي پيش‌بيني و مداخله در مورد تاب‌آوري تحصيلي دانش‌آموزان نوجوان بهره جست تا از مصائب احتمالي ناشي از ضعف تاب‌آوري تحصيلي جلوگيري شود.

This research was aimed for development and investigation of a model about academic resilience based on academic competence and with mediating teacherstudent relationship. The current research was conducted by structural equations modeling method. Statistical population was involved the boy and girl students at 11 to 13 yearsold in district 6 of Tehran city who study at 6th, 7th, and 8thgrade in middle schools and The 300 of this people was selected as sample by clustered randomized sampling method. The instruments was involved academic resilience scale, teacherstudent relationship scale, and academic competence scale. The total effect of academic competence on academic resilience and teacherstudent relationship and the total effect of teacherstudent relationship on academic resilience was significant at 0.01 level. This model can be used for prediction and intervention about academic resilience in teen Students and reduce their related problems.