مطالعه تنوع ژني مجتمع سازگاري نسجي و ارتباط آن با ژن فاكتور رشد شبه انسوليني 1 در طيور بومي خراسان

زمينه مطالعه: مجتمع سازگاري نسجي (MHC) در طيور با حساست يا مقاومت نسبت به بيماري ها، صفات توليدي و توليد مثلي در ارتباط است و تشخيص تنوع آن در جمعيت هاي در حال اصلاح نژاد مي تواند به انتخاب جمعيت هاي مقاوم به بيماري ها همراه با خصوصيات توليدي برتر كمك نمايد. ارتباط MHC با صفات كمي مي تواند به عدم تعادل پيوستگي جايگاه MHC با ژن هاي اصلي كنترل كننده صفات كمي مربوط باشد. هدف: بررسي تنوع ژن هايMHC و احتمال پيوستگي آن با ژن فاكتور رشد شبه انسوليني 1 (IGF1) در جمعيت طيور بومي خراسان. روش كار: در مطالعه حاضر تعداد 313 نمونه DNA مربوط به جمعيت طيور بومي خراسان آزمايش شدند. به منظور تعيين ژنوتيپ هاي MHC از ريزماهواره LEI0258 و روش تحليل قطعه اي استفاده شد. تنوع تك نوكلئوتيدي (SNP) در ناحيه UTR- ʹʹ5 ژن IGF1 با كمك آزمون RFLP و آنزيم محدوديت PstI مورد بررسي قرار گرفت. پيوستگي بين دو جايگاه ژنتيكي MHC و IGF1 نيز با با كمك نرم افزار SAS/Genetics و آزمون نسبت درست نمايي مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج: در جمعيت طيور بومي خراسان در مجموع 25 آلل (185 تا 493 جفت باز) و 76 ژنوتيپ از ريزماهواره LEI0258 تشخيص داده شد. دو آلل (PstI -) اAاو (PstI +) اBاو سه ژنوتيپ (AA، AB و BB) نيز براي ژن IGF1 شناسايي شدند. در جمعيت حاضر عدم تعادل پيوستگي بين دو جايگاه ژنتيكيMHC و IGF1 مشاهده شد (0083/0=p). نتيجه گيري نهايي: نتايج اين مطالعه بيانگر تنوع ژنتيكي بالاي MHC در جمعيت طيور بومي خراسان و نشان دهنده اهميت اين توده بومي به عنوان يك ذخيره ژنتيكي ارزشمند است. نتايج مطالعه پيوستگي ژني مويد فرضيه ارتباط MHC با صفات توليدي از طريق پيوستگي آلل هاي MHC با ژن هاي كنترل كننده اين صفات است.