ماهيت امامت در قرآن از ديدگاه مفسران اهل‌سنت در ذيل آيه‌ ابتلاء

The What of Imamate as Viewed by Sunni Commentators under the Verse Ibtila`

مساله امامت در تاريخ انديشه‌ اسلامي همراه با رويكردهاي متفاوت داراي جايگاه ويژه‌اي است. خداي متعال نيز آياتي از قرآن كريم را به اين امر مهم اختصاص داده‌ است. مفسران فريقين در ذيل اين آيات ديدگاه‌هاي گوناگوني را در زمينه‌ بيان حقيقت امامت ارائه كرده‌اند، به‌دليل عدم تبيين ديدگاه مفسران اهل‌سنت، اين مقاله به بررسي ديدگاه آنان در اين زمينه ‌پرداخته است، با بررسي آراء مفسران اهل‌سنت مي‌توان دريافت كه آنان در تبيين چيستي امامت يا به بيان معناي لغوي اسوه و مقصود بودن اكتفا كرده‌اند يا اينكه مراد از امامت را همان نبوت ‌دانسته‌اند. نتيجه كلي اين پژوهش آن است كه جمعي از مفسران اهل سنت قائل به عدم استقلال مقام امامت از نبوت هستند كه چنين تفسيري از آيه قول بي‌دليل و ناسازگار با ظاهر آيه و متاثر از مباني كلامي آنان در باب امامت است.

Imamate along with various approaches has been regarded of particular place in the history of Islamic thought. God, the Exalted, has presented it in some Quranic verses also and Fariqain commentators have presented various views on imamate under the verses. The paper has intended to study Sunni views in the field. as is understood, Sunni commentators have viewed imamate as is perceived by its word, that is, being an example and a purpose and some viewed as prophecy. As is concluded in the paper, generally saying, some Sunni commentators have known imamate as something not independent of prophecy. Such an attitude of the verse may not be taken from and supported by the verse; rather it is based upon their theological views