بررسي مقابله اي تحليل سياق سوره «نبا» در تفسير الميزان و يافته هاي زبان شناسي معاصر

اعجاز متن قرآن كريم در جهان امروز بر همگان آشكار است. از همين رهگذر، بررسي تفاسير مختلف در قالب نظريه هاي نوين زبان شناختي، مي تواند به اثبات اعجاز قرآن ياري رساند. بررسي پديده هاي زباني در تفاسير براي رسيدن به تحليلي جامع و خلل ناپذير، امري ضروري به شمار مي رود. از ديرباز پرداختن به مقوله سياق، از اساسي ترين و زيربنايي ترين اصول در علوم تفسيري به ويژه تفسير قرآن بوده است. پژوهش حاضر با به كارگيري چارچوبي تلفيقي از نظريه هاي كنش گفتار سرل (1999) و انسجام متن هليدي و حسن (1976)، با روشي توصيفي ـ تحليلي، به اثبات جنبه هاي زبان شناختي متن در سوره مباركه «نبا» پرداخته و سعي در كشف ميزان انطباق اين تحليل زبان شناختي با آنچه در تفسير الميزان با در نظر گرفتن «سياق كلام» مطرح شده، دارد. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه تفاسير ارائه شده در تفسير الميزان با نتايج به دست آمده از تحليل متن در قالب چارچوب هاي مذكور، نسبتاً همسوست و مطالعات زبان شناختي در حوزه نام برده در بالا مي تواند علاوه بر تسهيل درك مفاهيم قرآني، شبهات موجود در زمينه اعجاز كلامي قرآن را به چالش كشد.