زبان، اخلاق و هويت در تئاتر پسامدرن

اخلاق در عصر پسامدرن دستخوش تغييرات عمده اي در زمينه ي هويت شده است و تئاتر پسامدرن بستري مناسب براي به تصوير كشيدن و عرضه ي رابطه ي تنگاتنگ بين اخلاق، هويت و زبان بوده است. اين مقاله بر آن است تا ابعاد جديدي از اخلاق و كنش اخلاقي را در تئاتر دهه هاي شصت تا هشتاد آمريكا و انگليس را مورد بررسي قرار دهد. چهارچوب نظري براي تحليل و مطالعه، فلسفه ي سياسي جورجو آگامبن، متفكر معاصر ايتاليايي خواهد بود. علي رغم توجه و دلبستگي وصف ناپذير آگامبن به ادبيات، هنر و نقد، به شعر و بوطيقا، تاكنون تلاش اندكي براي خوانش آثار ادبي و هنري با اسلوب نقادي وي انجام گرفته است. مقاله ي حاضر تلاش دارد بين هنر و تفكر آگامبن آشتي برقرار و زاويه ي نقد جديد و دست نخورده تري به عرصه ي نقد معرفي كند. تفكر آگامبن، زبان، هستي شناسي و سياست را در كنار و مجاورت يكديگر مورد مطالعه قرار مي دهد. او باور دارد تجربه ي حدود زبان، همان ماده ي زبان، امري اخلاقي است كه ميتواند هنجارها و كليشه هاي تحميلي قدرت را به چالش بكشد. در اين راستا، تئاتر پسامدرن انقلاب بزرگي را در نقش زبان شاهد بوده است. حال تماشاگران براي بودن در سرحد تعامل زباني و گفتار پا به سالن اجرا مي گذارند. اين روند را مي توان از منظر آگامبن، اخلاقي دانست كه به واسطه اش سركوب و مراقبت هميشگي ولي ناديدني و نهاني قدرت محكوم مي شود. چنين است كه تئاتر به جايگاه حقيقي اش، يعني تجربه اي مشترك بين افراد، نايل مي شود. هدف نهايي اين مقاله، نشان دادن اسبابي است كه به واسطه آنها محدوديت هاي زبان به كنش اخلاقي تبديل مي شوند و هويتي متفاوت را رقم مي زنند.