نقد و بررسي زيباشناختي «نفثه‌المصدور»

«نفثه‌المصدور» را «شهاب‌الدين محمد خُرَنْدِزي نَسَوي» پس از تازش مغولان به ايران و كشته شدن «جلال‌الدين خوارزم شاه» با نثري شاعرانه مي‌نويسد و در آن به شرح دردها و دربه‌دريهاي خود مي‌پردازد. اين كتاب داراي سبكي سه‌گانه: ساده، فني و مصنوع و سرشار از آرايه‌هاي درهم پيچيده و چند لايه‌ شعري است. آرايه‌ها و ابزارهاي آفرينش شعر را در اين كتاب ـ براساس كاربرد و بسامد ـ مي‌توان به سه گروه تقسيم كرد: الف: بديع لفظي: واج‌آرايي، جناس، سجع، موازنه ب: بديع معنوي: ايهام، تناسب (مراعات النظير) استخدام، تضاد، پارادوكس، تلميح، ارسال‌المثل پ: بيان: مجاز، تشبيه، استعاره، كنايه در اين مقاله به اجمال براي هر يك از آرايه‌ها، نمونه‌هايي از هر دست آمده است.