بهره گيري از روايات معصومين براي بيان مفهوم عرفاني حيا

حيا يكي از احوالي است كه با عنايت پروردگار نصيب عارف ميشود و در كليۀ مراحل سلوك از ابتدا تا انتها بايد در درون صوفي زنده نگه داشته شود تا ايمانش كامل بماند. در اين پژوهش، منبع اصلي الهام صوفيه، براي درك و بيان مفهوم اصطلاح عرفاني حيا در شش اثر اللّمع في التصوف، رسالۀ قشيريه، منازل السّائرين، صد ميدان، التصفيۀ في احوال المتصوّفه، عوارف المعارف و مصباح الهدايۀ و مفتاح الكفايۀ، از قرن چهارم تا هشتم، در دو سنت عرفاني قبل و بعد از ابن عربي، به شيوۀ تطبيقي تبيين ميشود تا سهم تفكر و زبان صوفيه در بيان معارف عرفاني تبيين شود. بر اساس اين پژوهش، صوفيان كليۀ مفاهيم حيا را از روايات معصومين گرفته، در زبان عرفاني خود وارد كرده و هر كدام آن را به سبك خويش بيان كرده اند. چنانكه نويسندگانِ اين شش اثر، دربارۀ حيا مفهومي بيش از آنچه در كتب روائي آمده، بيان نكرده اند. تصويري كه صوفيه از حيا در زبان خود ميسازند، موجودي است كه پيوسته وظيفۀ برحذر داشتن و اِنذار را برعهده دارد.