مردم سالاري ديني در گفتمان اسلام سياسي ؛ بررسي انديشه امام خميني(ره) و ابوالاعلي مودودي

Religious democracy In political Islam: explore and compare political ideas Of Imam Khomeini and Abula’la Maududi

باور به جامعيت دين اسلام در تنظيم قواعد زندگي سياسي باعث شده مساله نظام سياسي مطلوب دال مركزي گفتمان اسلام سياسي باشد. امام خميني(ره) و ابوالاعلي مودودي از جمله انديشمندان مهم جريان اسلام سياسي هستند كه مساله نظام سياسي مطلوب در كانون توجه آنها بوده است. اين دو انديشمند اسلامي در دوره زماني مشابهي زندگي مي‌كردند،‌ هر دو بحران استعمار خارجي و استبداد داخلي را درك مي‌كردند،‌ بنابراين طبيعي بود تامل در مورد مدل نظم سياسي مطلوبي كه جهان اسلام را از بحران رها سازد،در كانون انديشه ورزي آنان قرار داشته باشد. فرض اين مقاله اين است كه علي‌رغم ابتناي بنيان هاي فكري اين دو انديشمند بر مباني گفتماني دو جريان متفاوت اسلام گرايي يعني شيعه و اهل سنت، بحران جوامع اسلامي افق معنايي اين دو انديشمند مسلمان را همسو نموده به گونه اي كه مباني يكساني را براي حكومت در نظر گرفته اند و الگويي از نظام سياسي را مي توان از انديشه هاي سياسي آنان استخراج كرد كه با آنچه شاخص هاي مردم‌سالاري ديني است مطابقت دارد: هر دو به حاكميت قوانين الهي در حكومت اعتقاد راسخ دارند؛‌ هر دو «اقتدار جمعي» و «مشاركت عمومي» را مي‌پذيرند و شورا را به عنوان مهمترين سازوكار تصميم سازي و ساختار سازي در نظام اسلامي مورد تاكيد قرار مي دهند. در اين پژوهش با استفاده از نظريه بحران توماس اسپريگنز، انديشه سياسي امام خميني(ره) و ابوالاعلي مودودي از دو منظر فرم و محتوا در مورد الگوي نظام سياسي بررسي و مقايسه مي شود.

Religious democracy In political Islam: explore and compare political ideas Of Imam Khomeini and Abula’la Maududi Hamdallah.akvani,Faculty Member in Department of Political Science of Yasouj University, Yasouj, Iran Zeinab Shekooh Mansourkhani, M.A Degree in Political Sciences of Yasouj University, Yasouj, Iran Given the comprehensiveness of Islam in establishing life rules, optimal political system has been the Nodal Point in the discourse of political Islam. Among others, Imam Khomeini and Abula’la Maududi are significant theorists of such discourse who have focused on the optimum. They both lived in similar periods, experienced external Colonialism and internal Despotism, and thus, not surprisingly, their ideas revolved around the optimum in order to free the Islamic world. This paper assumes hypotheses that although their speculations were founded on two differing Islamic orientations of Shiite and Sunni, the crisis in the Islamic world converged their perspectives so that they set forth the same principles, and that a framework can be built which conforms to Religious democracy: they both strongly believe in the dominance of the divine rules; both accept public legitimacy and participation and stress the role of councils as the main approach in decision-making and structuring in Islamic system. In this study We Apply crisis theory For explore and compare , political ideas of Imam Khomeini and Abula’la Maududi in regard to form and content.