بررسي اثر تركيب ريخت‌پذيركننده هاي سوربيتول و پلي‌اتيلن گلايكول بر خصوصيات فيزيكي و شيميايي فيلم هاي ژلاتيني حاصل از پوست ماهي حلوا سياه

در مطالعه حاضر، اثر دو ريخت‌پذيركننده سوربيتول و پلي‌اتيلن ‌گلايكول 400 در نسبت هاي مختلف (5:5، 5:10، 5:15، 10:5، 10:10، 10:15، 15:5، 15:10 و 15:15) روي خواص فيزيكوشيميايي فيلم‌هاي ژلاتيني حاصل از پوست ماهي حلواي سياه (Parastromateus niger) مورد بررسي قرار گرفت. ريخت‌پذيركننده ها تركيباتي با وزن مولكولي پايين هستند كه بين ملكول هاي پليمر قرار مي گيرند تا انعطاف پذيري فيلم را بهبود بخشند. با افزايش ميزان ريخت پذيركننده، مقاومت به كشش و مدول الاستيك فيلم ها كاهش ولي درصد كشش در نقطۀ پارگي فيلم ها افزايش يافت. اين اثر درنتيجۀ پراكنش مولكول هاي ريخت پذيركننده بين پليمر و تضعيف برهم‌كنش هاي پليمر پليمر بود و منجربه‌افزايش كشش فيلم ها گرديد. بيشترين كدورت در فيلم هاي حاوي بالاترين غلظت ريخت پذيركننده مشاهده شد و كدورت فيلم هاي حاوي 15 درصد پلي‌اتيلن‌ گلايكول بيشتر از فيلم هاي حاوي سوربيتول با همين نسبت تركيبي بود (p<0/05). تراوش‌پذيري فيلم ها نسبت به بخار آب عمدتا تحت تأثير ميزان ريخت‌پذيركننده بود و صرف نظر از نوع ريخت پذيركننده، با افزايش غلظت آن در فيلم‌ها تراوش‌پذيري به بخار آب از 1/001 به 1/901 ميلي مترگرم/پاسكال ساعت مترمربع افزايش يافت. بسته به غلظت ريخت-پذيركننده، تفاوت معني داري در حلاليت فيلم ها مشاهده شد، بيشترين و كمترين حلاليت متعلق به نمونه هاي حاوي 15 درصد و 5 درصد سوربيتول يا پلي اتيلن گلايكول و به‌ترتيب حدود 70 درصد و 15/5 درصد بود (p<0/05). به‌طوركلي، افزايش حلاليت و تراوش‌پذيري فيلم هاي ژلاتيني به‌دليل نفوذ مولكول هاي ريخت پذيركننده در پليمر و متعاقباً افزايش فضاي آزاد بين آنها بود.