بررسي افتراق در تاريخ تشيع

پيدايش تشيع به عنوان يك بخش تاريخي؛ پس از شهادت علي (ع) درقالب قيام هاي متعدد با انگيزه هاي متفاوت با محوريت امام كه از منسوبين پيامبر و امامان اصلي بودند،به افتراق گراييد، زيرا درك صحيح ازنقش راستين امام نداشتند. امام جعفرصادق ابعاد فرهنگي و علمي تشيع را به بالاترين مرحله رساند. در بخش سياسي، وليعهدي امام رضا منجر به تضارب آراء گرديد. نقش ايرانيان در قيام هايي مانندخوارج، زيديه، اسماعيليه موجب افتراق بين هركدام گرديد. در قرن دهم؛ صفويه اولين حكومت مقتدر تشيع اماميه ودعوت كننده علمايي مانند «كركي» از جبل عامل به داخل ايران بودند. اواخر قرن چهاردهم ه.ق. اهميت ولايت فقيه كه از قرن 5 و 6 درحوزه هاي درسي مورد بحث علما بود، جمهوري اسلامي ايران ولايت فقيه را منشأ حاكميت قرارداد. علماي شيعه ديدگاه هاي خود راهمواره به روز و بر پايه اعتدال نگه داشته و پاسخ گوي انحراف‌، افراط و تفريط در ميان فرق تشيع هستند و در جهت تنوير ديدگاه‌ها در مجامع جهاني تلاش مي كنند. از اين طريق به ستمديدگان خاورميانه براي تعيين حاكميت خود اعتماد مي‌دهند. خاورميانه با آسيب‌هاي فرقه همچنان گرفتار است. يكي از دلايل وحدت در بين شيعيان مي تواند تقويت ولايت فقيه باشد كه با شرايط موجود درست مديريت شود.